درخت حوزه‌های تخصصی

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات پایه ژیمناستیک بر مهارت های حرکتی کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم بود. جامعه آماری این پژوهش را 45 کودک اوتیسم 4 تا 12 سال تحت درمان در مرکز اوتیسم اصفهان تشکیل می دادند که 37 نفر از آن ها معیار ورود به مطالعه را داشتند. از این تعداد، با استفاده از روش تصادفی 24 نفر انتخاب و به صورت همگن و مساوی بر اساس پیش آزمون مهارت حرکتی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. برای ارزیابی مهارت های حرکتی کودکان، از ابزار اندازه گیری مجموعه آزمون های ارزیابی حرکتی برای کودکان استفاده شد. در ابتدا از هر دو گروه پیش آزمون به عمل آمد. سپس گروه تجربی تحت تاثیر تمرینات پایه ژیمناستیک قرار گرفتند. تمرینات به مدت 24 هفته طی 2 روز در هفته در جلسات 45 دقیقه ای برای کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم اجرا شد. سپس از هر دو گروه، پس آزمون به عمل آمد. برای مقایسه گروه ها از تحلیل کوواریانس استفاده شد. تفاوت دو گروه در مهارت های توپی، مهارت های تعادلی و مجموع مهارت های حرکتی معنادار بود؛ اما در خرده مقیاس چالاکی دستی، تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده نشد. با توجه به نتایج می توان اظهار کرد تمرینات پایه ژیمناستیک می تواند باعث بهبود مهارت های حرکتی کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم -شود.

هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر شرکت در یک جلسه درس تربیت بدنی بر مؤلفه های شش گانه خلقی است. بنا بر نتایج پژوهش های گذشته، انواع فعالیت بدنی بر حالات خلقی تأثیر مثبت دارد، اما تأثیر درس تربیت بدنی در دانشگاه بر متغیرهای خلقی آشکار نیست. از میان کلیه دانشجویان دختر دانشگاه شهید بهشتی که واحد تربیت بدنی عمومی 2 را در رشته های والیبال، بسکتبال و تنیس روی میز انتخاب کرده بودند (245 نفر)، 128 نفر (میانگین سنی 19/22) به طور تصادفی انتخاب شدند و پرسشنامه حالات خلقی برونل (برومز) را پیش و پس از شرکت در یک جلسه درس تربیت بدنی تکمیل کردند. آنالیز واریانس با اندازه گیری های تکراری نشان داد یک جلسه درس تربیت بدنی بر همه مؤلفه های خلقی تاثیرگذار است. تفکیک اثر در دروس مختلف نشان داد شرکت در یک جلسه درس تنیس روی میز و والیبال بر همه مؤلفه های خلقی مؤثر است، ولی مؤلفه های خستگی خلقی پس از شرکت در یک جلسه بسکتبال تغییر معنی داری نداشتند. نتایج، با توجه به فرضیه های روان شناختی موجود در تأثیر فعالیت بدنی بر خلق و خو بحث و بررسی شده است.

مگیل و هال (1990) نظریه ای ارائه دادند، مبنی بر این که اثر تداخل زمینه ای تنها وقتی بروز می یابد که مهارتهای در حال یادگیری با برنامه حرکتی تعمیم یافته متفاوت کنترل شوند. از این رو، تحقیق حاضر به منظور آزمایش نظریه آنان اجرا شد. آزمودنیها را 52 دانشجوی دختر غیر تربیت بدنی دانشگاه تهران تشکیل دادند که همگی مبتدی و راست دست بودند (میانگین سنی 21.5 ± 1.23 سال)و به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند. دو گروه، تمرین قالبی و تصادفی را با برنامه حرکتی تعمیم یافته GMP)) یکسان و تغییرات پارامتر مسافت و دو گروه دیگر تمرین قالبی و تصادفی رابا GMPمتفاوت انجام دادند. هر نفر 180 ضربه سرویس بدمینتون (در شش جلسه در شش هفته) را برای اکتساب و بعد از یک هفته بی تمرینی ، 18 کوشش را به طور بلوکهای تصادفی برای آزمون یاد داری اجرا کرد. نتایج آزمون t گروههای مستقل (P<0.05) نشان دادند که تفاوت معناداری بین میانگین آزمون یادداری گروه اول و دوم وجود ندارد، ولی بین میانگین تفاوت پیش آزمون و آزمون یادداری گروه سوم و چهارم تفاوت معناداری وجود دارد. این یافته ها نشان می دهد که تداخل زمینه ای اثر مثبتی بر یادگیری آن دسته از مهارتهایی دارد که با برنامه تعمیم یافته متفاوت کنترل می شوند، ولی اثر معناداری بر یادگیری مهارتها با برنامه حرکتی تعمیم یافته یکسان و تغییرات پارامتری ندارد. ازاین رو ، یافته های این تحقیق از فرضیه مگیل و هال (1990) و فرضیه بازسازی طرح عمل (لی و مگیل، 1985) حمایت می کند.

هدف از این پژوهش تعیین ارتباط بین توانمندی های ادراکی - حرکتی و تحول ذهنی دانش آموزان بود. سال هاست که محققان به این مسئله واقف اند که کیفیت اجرای حرکتی هر فردی ، به درستی ادراک و توانایی تفسیر ادراک دریافت شده بستگی دارد. خوشبختانه اخیرا به اهمیت تجربیات حرکتی در پیشرفت توانایی و قابلیت های ادراکی - حرکتی کودکان توجه خاصی معطوف شده است . کفارت که یکی از مشهورترین پیشتازان روش ادراکی - حرکتی است ، عقیده دارد که حرکت ، اساس پیشرفت ادراک و یادگیری است و یادگیری حرکتی اثر مثبتی بر تحول ذهنی و آمادگی تحصیلی دارد. جامعه آماری تحقیق حاضر را دانش آموزان پسر سال دوم راهنمایی شریار تشکیل می دهند و نمونه آماری 95 نفر از دانش آموزان بودند که شرایط آزمون را داشتند و به طور تصادفی انتخاب شدند . مشاهدات آزمون گیرنده از نتایج آزمون های مربوط به توانمندی های ادراکی - حرکتی و همچنین تحول ذهنی ثبت شد و ارتباط بین متغیرها از طریق روش آماری ضریب همبستگی پیرسون محاسبه و مشخص شدند . در نهایت بین توانمندی های ادراکی - حرکتی و تحول ذهنی در سطح ( 0.01 = a ) رابطه معنی داری مشاهده شد.

این پژوهش به منظور مقایسه عملکرد حرکتی و مهارت های حرکتی دانش آموزان دختر و پسر 11 تا 16 ساله جنوب تهران انجام گرفت. آزمودنی ها 187 (87 دختر و 100 پسر) دانش آموز بودند که به طور تصادفی انتخاب شدند. با استفاده از آزمون های استاندارد، عملکرد حرکتی (آزمون قدرت عمومی بدن، قدرت پنجه، پرش عمودی و انعطاف پذیری) و مهارت های حرکتی (آزمون دریبل توپ فوتبال، دریبل توپ بسکتبال و شش ضلعی) آزمودنی ها اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده با استفاده از آزمون t گروه های مستقل (05/0 P<) انجام گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد عملکرد حرکتی پسران در آزمون های قدرت عمومی، قدرت پنجه و پرش عمودی به طور معنی داری از دختران بهتر بوده و عملکرد دو گروه در آزمون انعطاف پذیری تفاوت معنی داری نداشته است. زمان اجرای مهارت های حرکتی دریبل با پا و دریبل با دست پسران به طور معنی داری بهتر ازدختران، اما زمان اجرای آزمون شش ضلعی دختران از پسران بهتر بود.

هدف از این پژوهش اندازه گیری و برسی میزان آمادگی جسمانی دانش آموزان پسر مدارس راهنمایی شهرستان آمل و تهیه نورم های آمادگی جسمانی برای آنان بر پایه آزمون 6 ماده ای ایفرد و مقایسه نتایج آزمون ها با نورم های استان مازندران و ملی بوده است. پژوهش حاضر از نوع توصیفی است که به روش میدانی انجام گرفت . جامعه آماری پژوهش را 10583 دانش آموز پسر مدارس راهنمایی شهرستان آمل تشکیل می دادند . برای انتخاب نمونه ، 1058 نفر از آنها در محدوده سنی 11، 12 و 13 سال به روش تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. ابزار پژوهش را آزمون های آمادگی جسمانی جوانان ایفرد تشکیل می دادند. پس از جم، اوری نتایج آزمون ها برای مقایسه میانگین ها و معنی دار بودن رکوردهای پسران 11 تا 13 ساله آمل نسبت به نورم های استانی و ملی در آزمون های ششگانه ایفرد از نمرات Z استفاده شد و از رابطه بین نمره های Z و در صد های زیر منحنی جداول نورم ها تهیه شده است. با بررسی یافته های پژوهش ضمن تنظیم جداول نورم های پنج درصدی هر شش آزمون ، مشخص شد که با افزایش سن ، اختلاف بین میانگین رکوردها در جهت بهبود رکورد پسران بیشتر می شود. با توجه به نتایج پژوهش ، پسران آمل از نظر سرعت حرکت ، استقامت عضلات کمربند شانه ای و استقامت عمومی نسبت به میانگین استان و ملی از آمادگی کمتری برخوردارند ، در حالی که از نظر استقامت عضلات شکم نسبت به میانگین استان و ملی آمادگی مطلوب تری دارند.

این تحقیق جهت بررسی تاثیر سطح مهارت الگو )دو نوع متفاوت الگودهی( بر عملکرد و یادگیری سرویس ساده والیبال دانشجویان مبتدی طراحی شد. آزمودنی های این تحقیق را 40 نفر از دانشجویان شهید بهشتی تشکیل دادند که درس تربیت بدنی (1) را در نیمسال دوم سال 83-1382 انتخاب کرده بودند. آزمودنی ها از میان جامعه 300 نفری به صورت تصادفی ساده انتخاب و همچنین به صورت تصادفی در دو گروه 20 نفری مشاهده الگوی ماهر و در حال یادگیری گماشته شدند. هر دو گروه 60 کوشش تمرینی را طی سه روز پیاپی انجام دادند. در این تحقیق توصیف های کلامی هم زمان با نمایش ویدیویی به آزمودنی ها ارایه و سپس نتیجه و الگو )فرایند( اجرای سرویس ساده والیبال اندازه گیری شد. به منظور تجزه و تحلیل داده ها و مقایسه گروه های دو گانه از طریق تحلیل واریانس عاملی مرکب و آزمون- تی در گروه های مستقل و وابسته در سطح a=0.05 استفاده شد. نتایج این تحقیق، پیشرفت معنی داری را در امتیازات مربوط به نتیجه و فرایند اجرا در مراحل مختلف آزمون نشان داد. در متغیر اجرا، تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده الگوی ماهر و در حال یادگیری وجود نداشت. در حالی که، در انتهای مرحله اکتساب و یادداری، آزمودنی های گروه الگودهی ماهر، الگوی حرکت را بهتر از آزمودنی های گروه مشاهده الگوی در حال یادگیری به نمایش گذاشتند.

استعدادیابی، فرایندی است که از طریق آن افرادی که بیشترین امید برای موفقیت آنها در آینده وجود دارد، شناسایی می شوند. هدف از تحقیق حاضر بررسی کاربرد یک رویکرد چندمتغیره در استعدادیابی بازیکنان نوجوان رشتة ورزشی فوتبال بود. جامعة تحقیق عبارت بود از کلیة فوتبالیست های 12 تا 16 سالة استان تهران. یک مجموعه آزمون با هدف اندازه گیری عوامل روانی، تکنیکی، فیزیولوژیکی و آنتروپومتریکی روی فوتبالیست های نوجوان در دو سطح نخبه (26 نفر) و زیرنخبه (35 نفر) به کار گرفته شد. آزمودنی ها در چهار گروه سنی زیر 16، 15، 14 و زیر 13 سال قرار گرفتند. برای ارزیابی مهارت های روانی از پرسشنامة اتاوا – 3 استفاده شد. همچنین مهارت های تکنیکی با آزمون های شش گانة پیشنهادی فدراسیون فوتبال انگلیس اندازه گیری شدند. آزمون های فیزیولوژیکی عبارت بودند از پرش ارتفاع، دراز و نشست، دو سرعت 10 متر، دو سرعت 40 متر و دو رفت و برگشت 280 متر، برای سنجش ویژگی های آنتروپومتریکی نیز از اندازه گیری های قد، وزن، شاخص تودة بدنی، طول ساق، طول ران، ضخامت زیر جلدی چهار ناحیة بدن و درصد چربی بدن استفاده شد. روش آماری مورد استفاده برای تحلیل یافته ها، تحلیل واریانس چندمتغیره بود. یافته ها نشان داد که از بین چهار دسته مقیاس های مورد ارزیابی، مقیاس های فیزیولوژیکی از لحاظ آماری توانایی بیشتری در تفکیک سطوح داشتند. نتایج پژوهش حاضر تفاوت معناداری بین بازیکنان نخبه و زیرنخبه در سه دسته ویژگی های فیزیولوژیکی، تکنیکی و روانی نشان داد. اما در ویژگی های آنتروپومتریکی تفاوت معناداری دیده نشد. ورزشکاران نخبه در آزمون های دراز و نشست، دو رفت و برگشت، دو سرعت 10متر و دو سرعت 40 متر (از آزمون های فیزیولوژیکی)، دویدن با توپ، چرخیدن، سرعت، دریبل و شوت زدن (از آزمون های تکنیکی)، هدف گذاری، آرمیدگی، مقابله با استرس، فعال سازی، تمرکز، بازیابی تمرکز و طرح مسابقه (از مهارت های روانی) تفاوت معناداری با بازیکنان زیرنخبه داشتند (05 /0 P<). این یافته ها نشان می دهد که در مدلهای استعدادیابی باید بیشتر بر مهارت های روانی تأکید شود. نتیجه اینکه، یک رویکرد چندمتغیره با در نظر گرفتن تفاوت های سنی می تواند به طور موفقیت آمیزی فوتبالیست های نخبه را از همنوعان زیرنخبة خود در سنین نوجوانی متمایز کند. پیشنهاد می شود در فرایند استعدادیابی در سنین زیر 13 و 14 سال، کمتر از ارزیابی های فیزیولوژیکی استفاده شده و تأکید بیشتری بر ویژگی های تکنیکی شود

یق حاضر با هدف بررسی اثر پیش نشانه بر مراحل مختلف پردازش حسی – حرکتی، به تفکیک اثر میزان هم پوشی تجمع های سلولی از اثر تعداد و دامنه فضایی پیش نشانه ها و تعداد پاسخ های انتخابی بر زمان واکنش (RT) پرداخته است. بدین منظور 24 دانشجوی غیر ورزشکار در دامنه سنی 18-24 سال با استفاده از دستگاه پیش نشانه کردن پارامتر، در طرحی درون آزمودنی تحت 5 وضعیت پیش نشانه و 1 وضعیت کنترل قرار گرفتند. تکلیف مورد بررسی تولید نیروی ایزومتریک بلافاصله پس از نمایش هدف بود. هر شرکت کننده پس از 200 کوشش تمرینی، هر وضعیت پیش نشانه را 30 بار با ترتیبی تصادفی تکرار کرد. زمان واکنش در وضعیت های مختلف اندازه گیری و در تحلیل واریانس 6 (وضعیت پیش نشانه) در 30 (تکرار) با سنجش های مکرر بررسی شد. مطابق نتایج، در شرایط دامنه فضایی و تعداد انتخاب یکسان، RT وضعیت هم پوشی کم به طور معنی داری بیشتر از هم پوشی زیاد؛ در شرایط همپوشی و تعداد انتخاب یکسان، RT وضعیت دامنه فضایی زیاد به طور معنی داری بیشتر از دامنه فضایی کم؛ در شرایط دامنه فضایی و هم پوشی یکسان، RT وضعیت سه انتخابی به طور معنی داری بیشتر از دو انتخابی؛ و در شرایط تعداد انتخاب، دامنه فضایی و هم پوشی یکسان، RT وضعیت پیش نشانه نامشخص به طور معنی داری بیشتر از وضعیتهای پیش نشانه مشخص بود (0.01>p). این یافته ها نشان داد که پیش نشانه ها با تاثیر بر هر سه مرحله پردازش ادراکی، انتخاب پاسخ و آماده سازی حرکتی باعث کاهش RT می شوند.

پژوهش حاضر با هدف دستکاری بینایی از طریق آینه بر یادگیری حفظ تعادل پویا به منظور مطالعه فرضیه اختصاصی تمرین انجام شد. 45 دانشجوی دختر رشته غیر تربیت بدنی که ضعف بینایی و جسمانی نداشتند، با دامنه سنی 21- 23 سال به طور داوطلبانه انتخاب و بر اساس نمرات پیش آزمون در سه گروه آزمایشی 15 نفری همگن سازی شدند. سپس، تمرینات خود را به مدت 3 هفته، هر هفته 3 جلسه، و در هر جلسه 30 کوشش 15 ثانیه ای با فاصله استراحت 20 ثانیه انجام دادند. گروه اول با استفاده از بینایی طبیعی، گروه دوم در مقابل آینه و با استفاده از بینایی کامل، و گروه سوم در نیمی از کوشش ها با آینه و در نیمی از کوشش ها بدون آینه تمرین کردند. هر سه گروه آزمایشی در پایان هر یک از کوشش های تمرینی خود در فرایند اکتساب بازخورد KR دریافت کردند. سپس، مدت زمان حفظ تعادل افراد در مراحل اکتساب، یادداری با تاخیر (تمرین با بینایی طبیعی بدون دریافت (KR، و انتقال (اجرای مهارت با چشم بند) روی دستگاه تعادل سنج ثبت شد. نتایج تحلیل واریانس یکراهه با اندازه گیری های مکرر (3Í9) در فرایند اکتساب نشان داد سه گروه طی جلسات تمرین پیشرفت کردند و عملکرد گروه تمرین با آینه بهتر از دو گروه دیگر بود (05/0>P). نتایج تحلیل واریانس و کواریانس یکطرفه برای مقایسه عملکرد سه گروه آزمایشی در آزمون های اکتساب، یادداری، و انتقال صرفاً تفاوت معناداری میان عملکرد سه گروه در آزمون یادداری نشان داد. بر اساس مقایسه آزمون تعقیبی بونفرونی، گروه تمرین بدون آینه عملکرد بهتری نسبت به دیگر گروه ها داشت (05/0> P). با توجه به نتایج پژوهش حاضر، بنا بر فرضیه اختصاصی تمرین، برای پیشرفت یادگیری فرد باید در طول تمرین با همان منابع اطلاعات حسی آور مشابهی تمرین کند که در شرایط عملکرد نهایی به آن ها نیاز است.

هدف این پژوهش عبارت است از تعیین نیمرخ آمادگی جسمانی بازیکنان زبده فوتبال ایران. بدین منظور 40 بازیکن زبده لیگ برتر فوتبال ایران (سن 64/3±92/24 سال، وزن 89/4±24/78 کیلوگرم، قد 90/4±07/179 سانتی متر) انتخاب شدند. شاخص های ترکیب بدنی شامل وزن، BMI، درصد چربی، و WHR با استفاده از دستگاه تجزیه و تحلیل ترکیبات بدنی اندازه گیری شد. شاخص های آمادگی جسمانی شامل انعطاف پذیری با استفاده از آزمون خمش به جلو، سرعت با استفاده از آزمون 40 یارد، چابکی با استفاده از آزمون ایلینویز، و توان بی هوازی با استفاده از دستگاه ارگوجامپ پس از پایان نیم فصل اول لیگ سنجش شدند. توان هوازی با استفاده از دستگاه تجزیه و تحلیل گازهای تنفسی (2b4k) اندازه گیری شد. نتایج این تحقیق نشان داد میانگین درصد چربی 63/2±93/13، BMI 26/1±28/24 کیلوگرم بر مترمربع، WHR 002/0±81/0، انعطاف پذیری 36/5±02/35 سانتی متر، رکورد سرعت در 40 یارد 16/0±91/4 ثانیه، چابکی 57/0±29/16 ثانیه، توان بی هوازی 01/6±12/49 وات به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، max2VO 30/4±29/46 میلی لیتر بر کیلوگرم وزن بدن در دقیقه بود.به طور کلی، به نظر می رسد میانگین درصد چربی بازیکنان زبده ایران (93/13 درصد) بالاتر از استانداردهای بین المللی است و انعطاف پذیری آن ها در حد مطلوبی قرار دارد. میانگین کل توان هوازی بازیکنان زبده ایران حتی در مقایسه پست های بازی پایین تر از بازیکنان زبده سایر کشورهاست. در مورد توان بی هوازی، شاخص سرعت و چابکی نیز در پست های مختلف بازی تفاوت معناداری نداشت.

هدف پژوهش، مقایسه رشد حرکتی، رشد اجتماعی و ارتباط رشد حرکتی و رشد اجتماعی  120دانش آموز دختر غیر ورزشکار و 80 ورزشکار (20 شناگر، 35 والیبالیست و 35 بستکبالیست) کلاس سوم راهنمایی منطقه شش تهران بوده است. آزمودنی ها مورد آزمون های رشد اجتماعی و ایتزمن و شکل کوتاه مهارت حرکتی برونینکز - اوزرتسکی قرار گرفته اند. سپس از ضریب همبستگی پبرسون، آزمون t مستقل و تحلیل واریانس یکطرفه بهره گیری شده نتایج در سطح احتمال خطاپذیری 5 درصد به دست آمده که عبارتند از: بین رشد حرکتی و مهارت حرکتی درشت، ظریف و درشت و ظریف با رشد اجتماعی معنی داری وجود نداشت و ورزشکاران در رشد حرکتی برتر از غیر ورزشکاران بوده، اما ورزشکاران انفرادی و گروهی با هم تفاوتی نداشتند. همچنین ورزشکاران، اجتماعی تر از غیر ورزشکاران بودند. لیکن در رشد اجتماعی ورزشکاران انفرادی و گروهی تفاوت معنی داری مشاهده نگردید.

هدف از این تحقیق بررسی و مقایسه تاثیر شیوه های مختلف تمرین ذهنی و فیزیکی در اکتساب ، یادداری و انتقال مهارت حرکتی دانش آموزان و روش تحقیق از نوع نیمه تجربی است . به منظور تحقق اهداف تحقیق 64 دانش آموز پسر مقطع راهنمایی شهر تهران بوده که هیچ گونه سابقه آموزشی در زمینه مهارت ملاک ( پرتاب آزاد بسکتبال ) نداشتند ، به صورت تصادفی انتخاب شده و بر اساس نمرات پیش آزمون و ارزیابی توانایی تصویر ذهنی در 8 گروه 8 نفری همگن سازماندهی شدند . دانش آموزان پس از توجیه کلی در مورد چگونگی انجامتمرینات مربوط به هر گروه در خصوص مهارت ملاک ، تمرینات خود را به مدت 8 هفته ، هر هفته 3 جلسه و در هر جلسه 30 تکرار انجام دادند. جمع آوری اطلاعات لازم در خصوص چگونگی وضعیت و پیشرفت آزمودنی ها در مهارت ملاک ، با استفاده از آزمون پرتاب آزاد بسکتبال ایفرد از نقطه پنالتی صورت گرفته است . نتایج بررسی ها نشان داد که تمام شیوه های تمرینی مورد استفاده در این تحقیق با اکتساب ، یادداری و انتقال مهارت حرکتی آزمودنی ها تاثیر معنی داری داشته است . علاوه بر این تقدم تصویر سازی در ترکیب با تمرین فیزیکی بیشترین تاثیر را داشت.

هدف از پژوهش حاضر، تعیین ت أثیر تمرین بدنی و مشاهده ای بر ویژگی های الکترومیوگرافیک عضلات فعال منتخب در اجرای سرویس بلند بدمینتون می باشد. بدین منظور، 30 نفر از دانشجویان دختر در رشته های غیر تربیت بدنی (با میانگین سنی 93/0±80/20 سال) پس از پیش آزمون و به صورت تصادفی در سه گروه ده نفری تمرین بدنی، مشاهده ای و ترکیبی جای گرفتند. شایان ذکر است که حین انجام سرویس بلند بدمینتون در پیش آزمون، از عضلات دوسر، سه سربازویی و قسمت میانی دلتوئید، الکترومیوگرافی سطحی انجام شد. همچنین، هنگام مشاهده در گروه تمرین مشاهده ای و پس از چهار جلسه تمرین، از آزمودنی های تمام گروه ها(مشابه با پیش آزمون) تست الکترومیوگرافی به عمل آمد. از آزمون آماری تحلیل واریانس مختلط سه در دونیز جهت تحلیل داده ها استفاده شد.یافته ها نشان می دهد که زمان فعالیت، میانگین و اوج فعالیت نرمال سازی شده در عضلات دوسربازویی و دلتوئید در پس آزمون نسبت به پیش آزمون تغییر معنا داری داشته است . همچنین، از دیدگاه عصب فیزیولوژیک، مشاهده فعالیت فرد دیگر، مکانیسمی آینه ای را فعال می کند و تحریک زیر بیشینه عمل ادراک شده، منجر به تسهیل حرکتی برای رفتار تقلیدی می شود.

پاسخ به تمرین بین افراد در دامنه های سنی مختلف متفاوت است، اما آیا تفاوت های کمّی با توجه به توالی های تمرینی در پاسخ شاخص های آمادگی جسمانی بین کودکان، نوجوانان و جوانان در مراحل مختلف تمرین وجود دارد یا خیر؟ به همین منظور تحقیق حاضر درصدد آن است تا ضمن بررسی این پاسخ ها، تأثیر سن را به عنوان یک عامل رشدی بر آنها ارزیابی کند. 36 آزمودنی پسر در سه دامنه سنی 8 تا 10 سال، 12 تا 14 سال و 17 تا 19 سال به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و در دامنه های سنی گروه کودکان 5/0±83/8 سال، نوجوانان 5/0±5/12 سال و جوانان 6/0±3/16 سال قرار گرفتند. برنامه تمرین شامل تمرینات استقامتی، قدرتی و انعطاف پذیری به صورت 3 جلسه تمرین در هفته به مدت 12 هفته اجرا شد. چابکی، سرعت حرکت، توان انفجاری، هماهنگی، استقامت عضلانی، تعادل، استقامت قلبی تنفسی و انعطاف پذیری قبل و بعد از شش هفته اول برنامه تمرینی (پس آزمون 1) و در شش هفته دوم برنامه تمرینی (پس آزمون 2) در آزمودنی ها اندازه گیری شد. تجزیه وتحلیل میانگین تغییرات داده ها با استفاده از آنالیز واریانس مکرر و آنالیز واریانس یکسویه با آزمون تعقیبی بن فرونی در سطح معناداری 05/0P≤ انجام گرفت. براساس نتایج تحقیق حاضر بهبود بیشتر شاخص های جسمانی به صورت تغییرات درون گروهی در هر سه گروه به ویژه در پس آزمون 1 ایجاد شد. به علاوه تغییرات بین گروهی در شاخص های جسمانی به ویژه در گروه نوجوانان مشاهده شد (05/0P≤). بهبود بیشتر شاخص های جسمانی به صورت تغییرات درون گروهی در هر سه گروه به ویژه در پس آزمون 1 احتمالاً به دلیل تجربیات حرکتی کمتر در اوایل تمرین بود، همچنین تغییرات بین گروهی در شاخص های جسمانی در پس آزمون 2 به ویژه در گروه نوجوانان احتمالاً به دلیل استرس مضاعف ورزش با استرس رشدی همراه است که در این دوره تجربه می کنند.

تغییر الگوی حرکتی روزانه و در نتیجه کاهش فعالیت های حرکتی به ویژه در بانوان اندام و عضلات آنها را تحت تاثیر جدی کم تحرکی و ضعف جسمانی قرار داده است. برای پیشگیری از چنین عارضه ای یا مقابله با آن، ایجاد جاذبه ها و امکانات لازم برای همگانی کردن ورزش در بین بانوان از ابزارهای کارآمد است. در این راستا یکی از روش های آموزش فعالیت های ورزشی و بالا بردن انگیزه مشارکت در فعالیت های ورزشی، کمک گرفتن از رسانه های تصویری است.هدف این مطالعه بررسی تأثیر فیلم های آموزشی در ارتقاء سطح گرایش زنان 30-20 ساله شهر تهران به فعالیت های جسمانی می باشد. در این پژوهش مداخله ای ابتدا یک فیلم آموزشی در زمینه آموزش اجرای فعالیت های ورزشی و متناسب با زنان 20 تا 30 سال انتخاب و پرسشنامه ای برای آنان با توجه به محتوای فیلم آموزشی تهیه شد. سپس در طی سه مرحله قبل از نمایش فیلم، بلافاصله بعد از نمایش و یک ماه بعد از نمایش، پرسشنامه ها توسط زنان تکمیل گردید. اطلاعات با استفاده از آنالیز واریانس و تی زوج تجزیه و تحلیل شد. 0.05P< معنی دار در نظر گرفته شد.نتایج به دست آمده از این مطالعه نشان می دهد که در زمان های بلافاصله و یک ماه بعد از نمایش فیلم، میانگین نمره آگاهی زنان در زمینه فعالیت بدنی به طور قابل توجه و معنی داری افزایش یافته و یک ماه بعد از نمایش فیلم نیز میانگین نمره عملکرد ورزشی آن ها نظیر میزان ورزش کردن و روش صحیح اجرای تمرینات بدنی توسط آنها به نحو معنی داری بهبود یافته است.نتایج نشان می دهد که آموزش توسط فیلم به عنوان یک رسانه تصویری نه تنها باعث افزایش آگاهی لحظه ای، بلکه در دراز مدت نیز موجب افزایش آگاهی و بهبود عملکرد ورزشی زنان شده است. لذا آموزش از طریق فیلم های ورزشی جهت ارتقاء سطح آمادگی بدنی و مشارکت هر چه بیشتر زنان در فعالیت های ورزشی به عنوان یک روش کارا و موثر پیشنهاد می گردد.

هدف اصلی پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی روش های تدریس سنتی (متداول) و تلفیقی تربیت بدنی بر یادگیری درس علوم تجربی و توسعه مهارت های اجتماعی دانش آموزان پسر پایه دوم مقطع راهنمایی است. این پژوهش نیمه تجربی طی یک دوره 12 هفته ای در شهرستان اسلامشهر به انجام رسید. جامعه آماری تحقیق در بردارنده دانش آموزان پایه دوم راهنمایی بود که از بین 79 دانش آموز داوطلب از این جامعه، 52 نفر از آنها به کمک آزمون بهره هوشی انتخاب شدند و به صورت هدفدار در دو گروه (گروه تدریس سنتی26n= و گروه تدریس تلفیقی 26 n=) قرار گرفتند. در طول این دوره 3 ماهه، در گروه سنتی، دروس تربیت بدنی و علوم، به شیوه رایج (مجزا از هم) تدریس شدند، درحالی که در گروه تلفیقی، درس علوم با برنامه های درس تربیت بدنی تلفیق و تدریس شد. داده های پژوهش با بهره گیری از آزمون های آماری ویل کاکسون، یومن ویتنی و t تجزیه وتحلیل شد. نتایج نشان داد که در سطح 05/0>α تفاوت معناداری بین میزان یادگیری درس علوم تجربی در دو گروه سنتی و تلفیقی وجود دارد؛ همچنین نتایج آزمون t نشان داد که تفاوت معناداری بین میانگین نمره های رفتارهای تکانشی آزمودنی ها در روش تلفیقی نسبت به روش سنتی در سطح 01/0> α وجود دارد؛ به نحوی که میانگین این نمره ها در روش تلفیقی نسبت به روش سنتی کاهش معناداری داشته است. همچنین نتایج مؤید آن است که تفاوت معناداری بین میانگین نمره های رفتارهای اجتماعی مطلوب آزمودنی ها در روش تلفیقی نسبت به روش سنتی در سطح 01/0> α وجود دارد. به عبارت دیگر میانگین نمره های دانش آموزان حاضر در روش تدریس تلفیقی افزایش معنا داری نسبت به روش سنتی داشته است.

در تحقیق حاضر تاثیر روش های یادگیری پنهان و آشکار بر زمان واکنش زنجیره ای مقایسه شد 66 آزمودنی به صورت تصادفی به سه گروه آزمایشی تقسیم شدند گروه های اول و دوم تکلیف را بدون آگاهی از قواعد موجود در تکلیف (به صورت پنهان) تمرین کردند و گروه دوم علاوه بر تکلیف زمان واکنش زنجیره ای یک تکلیف ثانویه اضافی را نیز همزمان اجرا کردند به گروه سوم (یادگیری آشکار) از وجود تکرار در بخش میانی تکلیف اطلاعاتی داده شد تکلیف مورد نظر شامل 21 محرک چهار گزینه ای بود که در هر بلوک یک سوم ابتدایی وانتهایی آ ن شامل الگوهای تصادفی بود و یک سوم میانی همیشه به صورت یکنواخت تکرار می شد شرکت کنندگان پس از شرکت در پیش آزمون به مدت پنج روز و در هر روز 20 بار بلوک 21 کوششی را تمرین کردند و سپس در آزمون یاد داری مصاحبه و بازشناسی شرکت و پرسشنامه ویژه ای را تکمیل کردند داده ها با روش تحلیل واریانس عاملی مرکب تجزیه و تحلبل و مشخص شد که شرکت کنندگان دو گروه پنهان و گروه آشکار به طور کلی در اجرای تکلیف زمان واکنش زنجیره ای در دوره تمرین پیشرفت کردند ولی این پیشرفت برای گروه یادگیری آشکار و گروه یادگیری پنهان با تکلیف ثانویه بیشتر بود در آزمون یاد داری میانگین زمان واکنش گروه یادگیری پنهان با تکلیف ثانویه بهتر از گروه یادگیری آشکار و هر دو گروه بهتر از گروه پنهان بدون تکلیف ثانویه بودند ولی تفاوت بین گروه ها از نظر آماری معنی دار نبود. در نتیجه می توان گفت که در مهارت های پیچیده یادگیری پنهان حداقل به اندازه یادگیری آشکار درعملکرد افراد موثر است.

دف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر توجه درونی و بیرونی بر اجرای تکلیف تعادل پویا و یادداری دانشجویان پسر دانشگاه شهید چمران اهواز بود. روش این تحقیق نیمه تجربی بود. نمونه آماری را 45 دانشجو تشکیل دادند که به شیوه تصادفی انتخاب شدند و به همین روش، نمونه ها به سه گروه توجه درونی (توجه به پاها)، گروه توجه بیرونی (توجه به علامت نزدیک پاها) و گروه توجه بیرونی (توجه به چراغ دستگاه) تقسیم شدند. برای جمع آوری داده ها از ابزار اندازه گیری استواری سنج استفاده شد. روایی و پایایی این ابزار مورد تایید شرکت سازنده آن ساتراپ فلز (1383) قرار گرفت. در این تحقیق، از روشهای آمار توصیفی و آمار استنباطی (آزمون t همبسته و F و آزمون پیگیری توکی) برای تحلیل داده ها استفاده شدند. آزمون فرضیه ها در سطح معنا داری p<0.05 نشان داد که بین تاثیر سه نوع توجه درونی و بیرونی در سه گروه آزمایشی در اجرای پس آزمون (اکتساب) و آزمون یادداری تفاوت معناداری وجود داشت. در هر یک از گروه ها، بین پس آزمون و آزمون یادداری تفاوت معناداری مشاهده نشد. در کل، توجه بیرونی (توجه به چراغ دستگاه) در اجرای پس آزمون (اکتساب) و آزمون یادداری بهتر از توجه بیرونی (توجه به علامت نزدیک پا) و توجه درونی (توجه به پاها) بود.

پژوهش حاضر در نظر دارد عوامل انگیزش شغلی معلمان مرد تربیت بدنی را بررسی کند این پژوهش از روش زمینه یابی استفاده کرده و به شکل میدانی اجرا شده است جامعه آماری شامل 465 نفر از معلمان مرد تربیت بدنی راه یافته به مرحله کشوری پانزدهمین دوره مسابقات علمی و فرهنگی و ورزشی بودند که در مجموع 175 نمونه به صورت تصادفی ساده از بین آنها انتخاب شدند روش گرد آوری اطلاعات شامل پرسشنامه محقق ساخته انگیزش شغلی بود که بر اساس چهار گروه متغیر عمده زیر تهیه شده بود 1- ویژگی های فردی 2- ویژگی های شغلی 3- ویژگی های محیط کار 4- ویژگی های محیط بیرونی به منظور بررسی روایی و اعتبار پرسشنامه آن را در مطالعه ای مقدماتی مورد ارزیابی قرار داده و میزان اعتبار آن از طریق ضریب الفا کرونباخ 8451/0=a به دست آمد در این پژوهش از آزمون آنالیزواریانس LSD و HSD استفاده شده است نتایج تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد بین انگیزش شغلی معلمان مرد تربیت بدنی بر حسب مقطعی که در آن تدریس می کنند و همچنین بر حسب میزان تحصیلاتشان تفاوت معناداری وجود دارد ولی بین انگیزش شغلی آنها بر حسب سنوات خدمتشان تفاوت معنا داری وجود ندارد