درخت حوزه‌های تخصصی

در بسیاری از مهارتهای حرکتی از جمله بدمینتون که با تخمین و ضربه زدن اشیاء متحرک سرو کار دارند، ادراک عمق نقش مهمی را ایفا می کند. همچنین، بر طبق ویژگی های سیستم بینایی انسان، رنگهای مختلف ادراک عمق متفاوتی را ایجاد می کنند. بر این اساس، تحقیق حاضر، با هدف بررسی تأثیر رنگ توپ بر ادراک عمق دانشجویان دختر در شرایط خستگی صورت گرفت. جامعه آماری تحقیق حاضر را کلیه دانشجویان دختر دانشکده تربیت بدنی که واحد بدمینتون را در نیمسال دوم سال تحصیلی 90-89 انتخاب کرده بودند تشکیل دادند که 39 نفر( با میانگین سنی 21 سال ) از آنها به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت داشتند . ابتدا از همه نمونه ها پیش آزمون ادراک عمق به عمل آمد، سپس به طور انتخابی و به صورت همگن بر اساس امتیازات ادراک عمق به ٣ گروه تقسیم شدند. همه گروه ها به بازی بدمینتون پرداختند. پس از اطمینان از بروز خستگی ( با اندازه گیری ضربان قلب و میزان اسیدلاکتیک خون) مجددا خطای ادراک عمق آزمودنی ها اندازه گیری شد. سپس جهت ارزیابی تأثیر رنگ توپ بر ادراک عمق ورزشکاران در شرایط خستگی؛ به گروه کنترل توپ سفید، به گروه آزمایشی دوم توپ فسفری و به گروه تحت مداخله سوم توپ آبی داده شد. از آنها خواسته شد به انجام مسابقه بدمینتون بپردازند و پس از اعلام خستگی، ادراک عمق آنان به عنوان پس آزمون اندازه گیری شد. برای بررسی و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و تحلیل واریانس یک طرفه در سطح معنی داری(05/0>P) استفاده شد. یافته های تحقیق حاضر نشان داد که اگر چه تفاوت معناداری بین ادراک عمق گروه های مختلف مشاهده نشد، اما رنگ فسفری در گروه تحت مداخله باعث کاهش معنی دار خطای ادراک عمق ورزشکاران شد. بنابراین با توجه به اینکه خستگی موجب کاهش ادراک عمق می شود، به مربیان بدمینتون پیشنهاد می شود، در بخش های پایانی کلاس خود جهت کاهش خطا در ادراک عمق و اجرای مناسب ورزشکاران می توانند از توپ هایی با رنگ های گرم استفاده کنند.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر بازی های بومی بر رشد حرکتی و رفتار پرخاشگرانه کودکان پیش دبستانی بود. در یک پژوهش نیمه تجربی 40 کودک شش ساله پیش-دبستانی از بین مراکز پیش دبستانی شهر اهواز به صورت تصادفی انتخاب شدند. پیش آزمون با استفاده از آزمون مهارت های حرکتی اولریخ و مقیاس اندازه گیری پرخاشگری به عمل آمد. آزمودنی ها براساس نمره های پیش آزمون در قالب دو گروه یکسان بازی های بومی و فعالیت های رایج مراکز پیش دبستانی قرار گرفتند. گروه بازی های بومی فعالیت های خود را به مدت 8 هفته، هر هفته 3 جلسه یک ساعته انجام دادند و گروه دوم در این مدت به فعالیت های رایج مراکز پیش دبستانی مشغول بودند. سپس از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. پس از اطمینان از توزیع طبیعی داده ها با استفاده از آزمون کولموگروف-اسمیرنوف، از آزمون tهمبسته و مستقل برای مقایسه های بین گروهی و درون گروهی استفاده شد. نتایج t همبسته حاکی از اثر معنادار هر دو برنامه بر رشد حرکتی و کاهش پرخاشگری کودکان پیش دبستانی بود. اما مقایسة بین گروهی حاکی از برتری گروه بازی بومی نسبت به فعالیت های رایج در مهدکودک بر مؤلفه های مذکور بود (001/0P=). با توجه نتایج پیشنهاد می شود مراکز پیش دبستانی از بازی های بومی به منظور بهبود رشد حرکتی و کاهش پرخاشگری کودکان استفاده کنند.

هدف از پژوهش حاضر، آزمایش فرضیة ویژگی تمرین رفتار حرکتی از طریق متغیر مکان به عنوان یک متغیر زمینه ای جدید است. شرکت کنندگان، 30 دانش آموز دختر نوجوان با میانگین سنی 50 /1 ± 50 /11 سال بودند که به مدت ده جلسه تحت آموزش مهارت ادراکی – حرکتی کاتا توسط مربی کاتا قرار گرفتند. پس از اتمام دورة آموزشی، آزمون یادداری در مکان اکتساب و سپس آزمون انتقال در مکانی متفاوت از مکان تمرین برگزار و نمره های اجرای کاتا اندازه گیری شد. برای تحلیل اطلاعات از آزمون آماری t همبسته استفاده شد. نتایج نشان داد که شرکت کنندگان اجرای بهینة خود را در مکان تمرین نشان دادند. درحالی که با تغییر مکان تمرین افت معناداری در اجرا داشتند. براساس نتایج حاصل، به نظر می رسد اجرای تکلیف با مکان تمرین مرتبط است. یافته های این تحقیق شواهدی را در جهت حمایت از فرضیة ویژگی تمرین فراهم کرد.

برنامه ریزی صحیح در دوران کودکی بویژه پیش از ورود به مدرسه می تواند روند تکاملی فرد را متحول سازد. بدین منظور هدف از این تحقیق بررسی اثر آموزش های پیش دبستانی بر مهارت های حرکتی پسران 6 - 5 ساله سنندج و مقایسه آن با هنجار موجود بود. تعداد 140 نفر از پسران ناحیه یک سنندج به صورت تصادفی ساده در دو گروه مجزا(گروه اول، افرادی که دوره پیش دبستانی را در مراکز خاص گذرانده و گروه دوم، افرادی که دوره پیش دبستانی را در منزل سپری کرده اند) قرار گرفتند. از پرسشنامه محقق ساخته و آزمون توانایی های حرکتی پایه BMAT استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل یافته ها نیز از آزمون آماری t مستقل استفاده گردید. یافته های تحقیق نشان داد که تفاوت معنی داری بین پسران در هر دو گروه از لحاظ تکامل مهارت های پایه وجود ندارد. آزمودنی های 6- 5 ساله در خرده آزمون های پریدن، حرکات ترکیبی، شنا با صندلی، انعطاف پذیری و تعادل ایستا نسبت به هنجار موجود ضعیف تر هستند ولی در خرده آزمون های ضربه زدن، چابکی و هدف گیری نسبت به هنجار موجود تفاوت قابل ملاحظه ای مشاهده نگردید. به طورکلی به نظر می رسد که اتخاذ برنامه های مرتبط با فعالیت های حرکتی کودکان در دوره پیش از دبستان سبب تسریع رشد حرکتی آنان در این محدوده سنی می شود.

هدف از پژوهش حاضر مطالعه اثر بازخورد خود کنترلی بر یادگیری تکلیفی پرتابی در کودکان 10 ساله مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم شهر همدان بود. نمونه آماری پژوهش شامل 20 کودک 10 ساله مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم بود که بصورت تصادفی در دو گروه بازخورد خودکنترلی و جفت شده قرار گرفته و به تمرین مهارت پرتاب کیسه 100 گرمی لوبیا با دست غیر برتر در 6 بلوک 10 کوششی پرداختند، به منظور ممانعت از آگاهی نسبت به نتایج از عینک غواصی بدون دید استفاده گردید. در طول تمرین به گروه بازخورد خودکنترلی هر زمان از سوی آنها درخواست می شد بازخوردی که نشان دهنده جهت و اندازه خطا بود بصورت کلامی ارائه می شد در همین زمان به فرد جفت شده با آزمودنی در گروه بازخورد خودکنترلی نیز همان برنامه بازخوردی ارائه گردید، تنها تفاوت دو گروه توانایی کنترل دریافت بازخورد از سوی آزمودنیها بود. پس از 24 ساعت آزمودنیها در آزمون یادداری که شامل انجام 10 کوشش بدون دریافت بازخورد بود شرکت نمودند. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق آزمون ANOVA با اندازه گیریهای مکرر و آزمون تی نشان داد، تفاوت مابین گروه بازخورد خود کنترلی و گروه جفت شده در طول مرحله اکتساب معنی دار نبود ولی در آزمون یادداری این تفاوت معنی دار بود (05/0p≤). این یافته ها تایید مجددی بر این نکته می باشد که ارائه بازخورد بصورت خود کنترلی حتی در کودکان با اختلالات ژنتیکی بدلیل درگیری فعالانه تر یادگیرنده در فرآیند یادگیری و افزایش انگیزش در یادگیرنده، برای یادگیری سودمند می باشد.

هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر سه شیوه آرایش تمرین (تمرین قالبی، تمرین زنجیره ای و تمرین تصادفی) بر اجرا و یادگیری مهارت پرتاب آزداد بسکتبال از سه نقطه مختلف با فواصل متفاوت از حلقه بسکتبال در افراد غیر مبتدی بوده است. 30 نفر دانشجوی پسر رشته تربیت بدنی که واحد بسکتبال 1 را با موفقیت گذرانده بودند و سابقه شرکت در مسابقات بسکتبال نداشتند، پس از انجام پیش آزمون (شامل 15 پرتاب آزاد از 3 متری روبروی حلقه) بطور تصادفی در سه گروه تمرینی تقسیم شدند. تمامی آزمودنیها در 5 جلسه تمرین در 5 روز متوالی (هر جلسه 15 پرتاب آزاد از 1.5 متری، پرتاب آزاد از 3 متری و 15 پرتاب آزاد از 4.5 متری روبروی حلقه طبق آرایش خاص گروه خود) و آزمون انتقال (شامل 15 پرتاب آزاد از 3.5 متری سمت راست حلقه و با زاویه 45 درجه) شرکت نموده اند. نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر روی عامل جلسات تمرین حاکی از تفاوت معنی دار بین جلسات اول و پنجم با سایر جلسات بوده است در حالی که اثر گروه ها و تعامل گروه و جلسات تمرین معنی دار نبوده است. نتایج تحلیل واریانس یک راهه در مقایسه بین میانگین نمرات آزمون انتقال سه گروه نیز حاکی از عدم وجود تفاوت معنی دار بین گروه ها است. این یافته ها نشان می دهد که تغییر پارامتر فاصله در تکلیف پرتاب آزاد بسکتبال اثر تداخل زمینه ای را آشکار نکرده و از نظریه مگیل و هال (1991) حمایت می کنند که برای بروز اثر تداخل زمینه ای باید تکالیف مورد تمرین با برنامه های حرکتی تعمیم یافته متفاوتی کنترل شوند.

به منظور مقایسه زمان واکنش انتخابی دختران ورزشکار و غیر ورزشکار هنگام اجرای فعالیت فزاینده وامانده ساز در شدت های مختلف، 20 دانشجوی دختر سالم 21-26 ساله دانشگاه گیلان انتخاب شدند. از این میان، 10 نفر در رشته های مختلف تحصیلی که حداقل دو سال سابقه ورزشی در رشته های ورزشی والیبال، هندبال، و بسکتبال داشتند گروه ورزشکار (سن 07/1±4/22 سال، قد 6/3±2/162 سانتی متر، و وزن 6/6±6/54 کیلوگرم)، و10 نفر بدون هیچ سابقه فعالیت منظم ورزشی گروه غیر ورزشکار (سن 4/1±3/23 سال، قد 2/4±162 سانتی متر، و وزن 6/9±2/56 کیلوگرم) انتخاب شدند. هر دو گروه ورزشکار و غیرورزشکار در دامنه هوشی بالا (آزمون هوش ریون بزرگسالان) قرار داشتند. آزمودنی ها تحت فعالیت فزاینده وامانده ساز روی تردمیل شروع به فعالیت کردند. قبل و هنگام اجرای فعالیت، هر 30 ثانیه یکبار آزمونٍ زمان واکنش دو انتخابی از آزمودنی ها گرفته شد. هنگام اجرای فعالیت، ضربان قلب آزمودنی ها در هر مرحله ثبت گردید. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق آزمون های t مستقل و تحلیل واریانس یکطرفه با اندازه گیری های مکرر نشان داد بین میانگین نمرات زمان واکنش انتخابی دختران ورزشکار و غیر ورزشکار در شدت های مختلف فعالیت (65، 73، 84، 91، 97 درصد حداکثر ضربان قلب) و لحظه واماندگی تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0P>). همچنین، بین دختران ورزشکار و غیر ورزشکار در شدت تمرین در بهترین و بدترین زمان واکنش اختلاف معناداری مشاهده نشد. بنابراین، می توان نتیجه گرفت شدت فعالیت فزاینده بر زمان واکنش انتخابی دختران ورزشکار و غیرورزشکار تاثیر معناداری ندارد.

هدف این تحقیق بررسی اثر الگوی ترجیح جانبی چشم و دست، تکلیف و سطح مهارت بر عملکرد بازیکنان تنیس روی میز بود. جامعه آماری این پژوهش بازیکنان تنیس روی میز شهر تهران بودند که بعد از تعیین دست و چشم برتر 48 بازیکن با میانگین سنی (08/3 ±) 85/23 سال انتخاب شدند و به صورت تصادفی در 4 گروه (همسوی ماهر، دگرسوی ماهر، همسوی مبتدی و دگرسوی مبتدی) قرار گرفتند. پرسشنامه دست برتری آنت با روایی 80 درصد و پایایی 86 درصد و کارت سوراخ دار برای تعیین چشم و دست برتر بازیکنان استفاده شد. نتایج تحلیل واریانس عاملی ترکیبی نشان داد که اثر متقابل تکلیف و الگوی ترجیح جانبی بر متغیر دقت و الگو معنادار نبود (05/0 P>). همچنین، نتایج نشان داد که اثر متقابل تکلیف و سطح مهارت بر متغیر دقت معنادار نبود (05/0 P>) ولی بر الگو معنادار بود (05/0 P≤). به علاوه، نتایج نشان داد که اثر متقابل تکلیف، الگوی ترجیح جانبی و سطح مهارت بر متغیر دقت و الگو نیز معنادار نبود (05/0 P>). با توجه به نتایج تحقیق حاضر به نظر می رسد الگوی ترجیح جانبی در اجرای مهارت های فورهند و بکهند رشته تنیس روی میز مهم نباشد. می توان گفت که این عامل در سطوح مورد مطالعه تحقیق حاضر اثری نداشت؛ ولی شاید در سطوح بالا با تجربه زیاد اثر داشته باشد و یا با ارزیابی های دقیق تر کینماتیکی اثرات معنی داری دیده شود که نیاز به تحقیقات بیشتر دارد..

ه دف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تمرینات ادراکی حرکتی بر رشد اجتماعی کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر بود. بدین منظور، 24 کودک دختر و پسر (گروه تجربی 12 نفر و گروه کنترل 12 نفر) کم توان ذهنی آموزش پذیر شهر اصفهان ( میانگین سنی22/1 ±80/8 سال و ضریب هوشی 92/1±73/66) به صورت هدفمند انتخاب شدند. شرکت کنندگان براساس ضریب هوشی ثبت شده و عملکرد خود در پرسش نامة رشد اجتماعی (پرسش نامة رشد اجتماعی وایلند) هم سان گشته و در گروه های تجربی و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه 45 دقیقه ای و درمجموع، 24 جلسه در برنامة تمرینات ادراکی حرکتی شرکت نمود و گروه کنترل به فعالیت های روزمره خود پرداخت. شایان ذکر است که جمع آوری اطلاعات شرکت کنندگان به شکل پیش آزمون و پس آزمون انجام گرفت و به منظور مقایسه دو گروه از روش آماری تحیل کوواریانس استفاده گردید (0.05>P). نتایج نشان می دهد که بین عملکرد دو گروه تجربی و کنترل در رشد اجتماعی کلی تفاوت معنادار ی به لحاظ آماری وجود دارد (P=0.004)؛ بنابراین، می توان گفت تمرینات ادراکی حرکتی می تواند برنامه مناسبی جهت افزایش رشد اجتماعی کودکان کم توان ذهنی باشد.

هدف از تحقیق حاضر مقایسه تسلط ربع های مغزی دانشجویان ورزشکار و غیرورزشکار بود. به این منظور با استفاده از روش های نمونه گیری تصادفی ساده 199 نفر (از دانشجویان دانشگاه های شرکت کننده در المپیاد ورزشی تابستان 1391) به عنوان نمونه ورزشکار و 162 نفر به عنوان نمونه غیرورزشکار انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه سنجش تسلط ربع های مغزی هرمن HBDI استفاده شد. نتایج نشان داد بین ربع مغزی A ورزشکاران با غیرورزشکاران و ربع مغزی B ورزشکاران و غیرورزشکاران تفاوت معناداری وجود دارد (05/0>P ). اولویت استفاده از ربع های مغزی چهارگانه در گروه ورزشکار و همچنین در گروه غیرورزشکار معنادار بود ) 05/0(P <، به طوری که اولویت استفاده از ربع های مغزی در هر دو گروه به ترتیب شامل C,D,A,B بود. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که سمت راست مغز سهم بیشتری در چگونگی حل مسائل دارد، اما سمت چپ مغز نیز در حل مسائل مشارکت دارد که مشارکت این بخش مغز در ورزشکاران به صورت معناداری بیشتر از غیرورزشکاران بود.

اصابت ضربه به سر در ورزش بوکس، امری اجتناب ناپذیر است و بر این اساس در پژوهش حاضر عملکرد نوروسایکولوژیکی حافظه در بوکسور های آماتور مورد ارزیابی قرار می گیرد. جامعه آماری را سه گروه تشکیل می دادند. گروه اول 20 بوکسور آماتور شهرستان قم (گروه تجربی) که حداقل چهار سال در معرض ضربات سر قرار داشته و به روش تصادفی انتخاب شدند. گروه دوم 20 فوتبالیست لیگ دسته دوم شهرستان قم که به طور غیر مستقیم در مدت مشابه در معرض ضربات سر قرار داشته و به عنوان گروه کنترل اول بودند. 20 نفر غیر ورزشکار نیز به روش تصادفی در قالب گروه دیگر کنترل انتخاب شدند. برای درک اختلال مغزی، از روش مصاحبه بوسیله پزشک استفاده گردید. سپس آزمونهای بوناردل، حافظه بصری کیم کاراد و حافظه وکسلر (فرم الف)، انجام گرفت. تجانس واریانس های بین گروهی به روش آماری بدست آمد. آزمون تحلیل واریانس یک سویه میان وزن، قد، سن و تحصیلات گروه های حاضر تفاوت معنی داری نشان نداد (05/0

هدف از انجام این تحقیق تعیین ارتباط بین هدف گرایی و توانایی درک شده با انگیزش شرکت در فعالیت های بدنی می باشد. 600 دانش آموز مقاطع راهنمایی و متوسطه شهر تهران پرسش نامه های انگیزش شرکت، توانایی درک شده و تکلیف گرایی و خودگرایی در ورزش را تکمیل نمودند. نتایج تحلیل عاملی نشان داد که مهم ترین دلایل شرکت دانش آموزان در فعالیت های بدنی پیشرفت/ مقام طلبی، مهارت/ آمادگی، افراد مهم، گروه گرایی، کسب شادی، تخلیه انرژی، هیجان خواهی/ مبارزه طلبی و متفرقه بوده اند. همچنین نتایج ضریب همبستگی متعارف و پیرسون نشان دادند که بین هدف گرایی و توانایی درک شده با عوامل انگیزش شرکت، رابطه معنی داری وجود دارد و برای افراد تکلیف گرا، عوامل انگیزش درونی و برای افراد خودگرا، عوامل انگیزش بیرونی مهم تر هستند و همچنین توانایی درک شده نقش میانجی دارد. نتایج این تحقیق با نظریه اهداف پیشرفت مطابقت دارد و کاربرد آن در ورزش جوانان از لحاظ توجه به نیازهای انگیزشی آنان در محیط های آموزشی می باشد.

تعیین سطح توانایی ها و ارزیابی میزان پیشرفت ورزشکاران با توجه به آزمون های ویژه و نیمرخ نتایج این آزمون ها انجام می گیرد. با توجه به کامل نبودن آزمون های ویژه بسکتبال در کشور، همچنین فقدان هر گونه توصیفی در خصوص این آزمون ها، هدف از پژوهش حاضر عبارت است از توصیف نیمرخ جسمانی و مهارتی بازیکنان نخبه جوان و بزرگسال بسکتبال ایران. اعضای دعوت شده در مراحل مختلف به اردوی تیم ملی جوانان (50 نفر، 37/0±8/16 سال، با قد 726/9±71/193 سانتی متر و وزن 022/11±97/84 کیلوگرم) و بزرگسالان (67 نفر، 65/4±5/24 سال، با قد 292/9±38/194 سانتی متر و وزن 929/13±67/92 کیلوگرم) در سال 1386 گروه نمونه انتخاب شدند (حجم نمونه برابر با حجم جامعه در نظر گرفته شد). مجموع ضخامت چربی زیرپوستی 7 نقطه ای و درصد چربی و آزمون های سیمو، لمس خطوط، پرش عمودی با یک قدم دورخیز، پرس سینه، جابه جایی دست، دوی 20 یارد رفت و برگشت، دوی سرعت 30 یارد، و دوی 300 یارد به منظور ارزیابی آمادگی جسمانی، و از آزمون های تخصصی سه گام چپ و راست، پاس سینه با دو دست، دریبل ایفرد، و شوت از نقطه پنالتی برای ارزیابی قابلیت های مهارتی رشته بسکتبال استفاده شد. از آمار توصیفی برای توصیف نیمرخ بازیکنان و آزمون کولموگروف- اسمیرنوف برای مطالعه توزیع طبیعی داده ها استفاده شد. سپس، نقاط درصدی هر آزمون نیز تدوین گردید. همچنین، برای اطمینان از پایایی آزمون های مهارتی از آزمون ICC استفاده شد (05/0p<). در بخش یافته ها، نیمرخ قد و وزن آزمودنی ها به تفکیک رده سنی و پست، همچنین نتایج آزمون ها در دو رده جوانان و بزرگسالان عرضه شد. اما با توجه به تعداد کم بازیکنان نخبه در هر پست، نقاط درصدی 10، 25، 50، 75، و 90 فقط به تفکیک جوانان و بزرگسالان توصیف شد. در پژوهش حاضر، ضمن عرضه نقاط درصدی در آزمون های جسمانی و مهارتی رشته بسکتبال در بازیکنان نخبه ایران، مشخص شد با توجه به متون موجود درباره سایر بازیکنان نخبه دنیا، تیم بزرگسالان از درصد چربی بالایی برخوردار است و هر دو رده سنی در آزمون های پرش عمودی و دوی 300 یارد در سطح خوبی قرار ندارند. بنابراین، به نظر می رسد مربیان ایرانی باید به قدرت انفجاری پایین تنه و استقامت بی هوازی میان مدت توجه بیشتری داشته باشند.