درخت حوزه‌های تخصصی

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه سطح عملکرد مهارتی افراد دارای چشم و دست برتر هم سو و دگرسو در طول مراحل یادگیری (شناختی، حرکتی و خودکاری) مهارت سرویس چکشی والیبال می باشد. جامعه آماری این پژوهش، کلیه دانش آموزان پسر 15 تا 17 ساله شهرستان الشتر به تعداد 1545 نفر بودند که 60 نفر از آنان به روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. برنامه تمرین 12 هفته ای، هفته ای سه جلسه اجرا شد. در نهایت، آزمودنی ها با تمرین 1650 کوششی در مهارت سرویس چکشی والیبال به فلات در اجرا رسیدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسش نامه دست برتری آنت، آزمون کارت سوراخ دار برای تعیین چشم برتری و آزمون مهارتی سرویس چکشی والیبال ایفرد بودند. تجزیه و تحلیل آماری داده ها با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس و کوواریانس در سطح معناداری P=0.05 انجام شد. نتایج نشان داد که تفاوت معناداری (P=0.001 ) میان آزمودنی های دارای چشم و دست برتر هم سو و دگرسو در مراحل شناختی و حرکتی یادگیری مهارت سرویس چکشی والیبال وجود دارد. در حالی که این تفاوت در مرحله خودکاری (P=0.178) کاهش یافت و معنادار نبود. این نتایج، تفسیر های مهمی را به همراه دارد که یکی از آن ها، جداسازی آثار موقتی اجرا از آثار دائمی یادگیری می باشد و نیز اینکه تمرین به عنوان یک عامل محیطی مهم می تواند باعث همسان کردن سطح عملکرد مهارتی افراد هم سو و دگرسو در طول مراحل یادگیری شود.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر دستورالعمل های کانون توجه بیرونی و درونی در افراد با سبک های شناختی مستقل از زمینه و وابسته به زمینه بر عملکرد و یادگیری مهارت حرکتی پرتاب دارت می باشد. در این راستا، آزمون گروهی تصاویر پنهان شده در بین 112 دانشجوی دختر سالم راست دست دانشگاه ارومیه در دامنه سنی 26 24 سال که تجربه ای در مهارت پرتاب دارت نداشتند توزیع شد. براساس نمرات به دست آمده از آزمون، 48 نفر به صورت تصادفی در چهار گروه 12 نفری مستقل از زمینه با دستورالعمل کانون توجه درونی، وابسته به زمینه با دستورالعمل کانون توجه درونی، مستقل از زمینه با دستورالعمل کانون توجه بیرونی و وابسته به زمینه با دستورالعمل کانون توجه بیرونی قرار گرفتند. شرکت کنندگان تکلیف پرتاب دارت را به مدت سه جلسه و هر جلسه، پنج دسته کوشش شش تایی را با دستورالعمل کانون توجهی مربوط به گروه خود تمرین کردند. بلافاصله پس از مرحله اکتساب (همانند پیش آزمون (یک دسته کوشش 10 تایی)) پس آزمون اجرا گردید و سپس، با فاصله 48 ساعت بی تمرینی و بدون ارائه هرگونه دستورالعمل، آزمون یادداری (یک دسته کوشش 10 تایی) انجام شد. تحلیل یافته ها با استفاده از آنووای دوطرفه نشان می دهد که اثرهای اصلی و نیز اثر متقابل در پس آزمون معنادار نمی باشد (P>0.05)؛ اما مقایسه میانگین آزمون یادداری گروه ها با استفاده از آنووای دوطرفه، تفاوتی معنادار را نشان می دهد (P<0.05). علاوه براین، به منظور بررسی اثر متقابل از آزمون تی مستقل با تصحیح بونفرونی استفاده گردید. یافته ها اختلاف معنا داری را بین دو گروه مستقل/ وابسته به زمینه با دستورالعمل های کانون توجه درونی و نیز بین دو گروه وابسته به زمینه که با دستورالعمل های متفاوت کانون توجه درونی و بیرونی آموزش دیده بودند نشان می دهد (P<0.012). به طورکلی، این پژوهش نشان می دهد که کانون توجه بیرونی، مزیتی برای یادگیرندگان وابسته به زمینه می باشد و کانون توجه درونی نیز ویژگی برجسته ای برای یادگیرندگان مستقل از زمینه محسوب می شود.

تأثیر وزن و نیرو از عوامل مهم سازماندهی و اجرای تکالیف زمان واکنش است. افراد مسن با افزایش وزن با این متغیر درگیرند. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر افزایش وزن اندام بر بخش های پیش حرکتی و حرکتی زمان واکنش ساده و افتراقی مردان جوان و مسن است. از آزمودنی ها (16 نفر گروه جوان و 16 نفر گروه مسن) خواسته شد تا در پاسخ به محرک های شنیداری (ساده و افتراقی)، حرکت فلکشن ساعد را انجام دهند. در 50 درصد از کوشش های انجام گرفته وزن اندام 2/1 کیلوگرم افزایش یافت و در همة کوشش های انجام گرفته، زمان واکنش و تنش عضلانی به وسیلة دستگاه الکترومیوگرام ثبت شد. نتایج آزمون تحلیل نشان داد که تأثیرات اصلی هر سه فاکتور افزایش وزن اندام، افزایش تعداد محرک و سن بر بخش پیش حرکتی معنادار است. در بخش حرکتی، اثر افزایش تعداد محرک از حالت ساده به افتراقی معنادار نبود (77/0 = P). با این حال تأثیرات تعاملی بین افزایش وزن اندام و سن معنادار بود (002/0 = P). این یافته ها بیان می کنند عواملی که موجب تغییر در اینرسی اندام و به طور کلی عوامل حرکتی می شوند، علاوه بر درگیر کردن بخش حرکتی، همزمان بخشی از فرایندهای پیش حرکتی را نیز تحت تأثیر قرار می دهند.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر تداخل ضمنی بر تعادل افراد کم توان ذهنی بود. بدین منظور 40 نفر از پسران کم توان ذهنی آموزش پذیر شهر قزوین (میانگین سنی 120/3 ±45/24 سال) به طور تصادفی به دو گروه تمرینی قالبی و تصادفی تقسیم شدند. پس از انجام پیش آزمون، آزمودنی های هر گروه با توجه به نوع آرایش تمرینی خود، تمرینات خود را به مدت 4 هفته (3 جلسه در هر هفته) به عنوان مرحله اکتساب، انجام دادند. سپس از آزمودنی ها، آزمون اکتساب و پس از 48 ساعت، به ترتیب آزمون های یادداری و انتقال به عمل آمد. پس از تأیید توزیع طبیعی داده ها از طریق آزمون کولموگروف اسمیرنوف و بررسی همگنی واریانس ها با آمارة لون، نتایج تحلیل واریانس اندازه های تکراری نشان داد که اعمال مداخله مؤثر بوده است و گروه ها پیشرفت معنا داری داشته اند (0005/0P=). همچنین نتایج تی مستقل به منظور مقایسه دو گروه در تعادل ایستا نشان داد که گروه تمرین تصادفی در آزمون یادداری بهتر عمل کرد (007/0P=)، درحالی که اختلاف معناداری در آزمون انتقال بین گروه ها مشاهده نشد (061/0P=). همچنین، نتایج تعادل پویا نشان داد که گروه تمرین تصادفی، نسبت به گروه تمرین قالبی عملکرد بهتر و اختلاف معناداری در آزمون یادداری و انتقال داشت (به ترتیب 001/0P= و 002/0P=). بنابراین افراد کم توان ذهنی نیز می توانند از تأثیرات سودمند تمرین تصادفی بهره مند شوند.

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر یکپارچگی بینایی شنوایی بر ادراک و بازتولید و نیز انتقال از ادراک به عمل انجام گرفت. بدین منظور، 30 آزمودنی در سه گروه بینایی، بینایی شنوایی (تک کانالی) و بینایی شنوایی (دوکانالی) قرار گرفتند. افراد در گروه بینایی، الگوی فرد ماهری را تماشا کردند و افراد در گروه های بینایی شنوایی، هم زمان با الگوی بینایی، سرعت زاویه ای مفصل آرنج (تک کانالی) و سرعت زاویه ای مفاصل آرنج و مچ (دو کانالی) را به صورت سونیفیکیشن دریافت نمودند. الگوی مورد نظر، پنج مرتبه ارائه گردید و افراد به 10 سؤال در ارتباط با جنبه های مختلف الگو پاسخ دادند و سپس، در آزمون های بازشناسی پارامتر و الگو شرکت کردند. برای مفاصل آرنج و مچ، چهار متغیر خطای حداکثر سرعت زاویه ای فلکشن، خطای حداکثر سرعت زاویه ای اکستنشن، خطای حداکثر دامنه حرکتی فلکشن و پارامتر زمان کلی شناسایی گردید. نتایج نشان می دهد که در متغیر درصد اطمینان پاسخ گویی و نه پاسخ به سؤالات، بین گروه های آزمایشی تفاوت معناداری وجود دارد (P=0.001). در مرحله بازتولید نیز در متغیرهای خطای حداکثر سرعت زاویه ای اکستنشن و پارامتر زمان کلی هر دو مفصل، بین گروه ها تفاوت معناداری به نفع گروه های دو حسی مشاهده می شود (P<0.05). به طور کلی، در این پژوهش اثر مثبت یکپارچگی بینایی شنوایی بر ادراک و بازتولید و نیز انتقال مثبت ادراک عمل، به ویژه برای گروه های دو حسی تأیید گردید. این نتایج با فرضیه تناسب حسی هم راستا است و بیان می کند که در تکلیف شوت جفت بسکتبال، به دلیل سازگاری های زمانی خاص، حس شنوایی نقش مثبتی را در ادراک بهتر الگوی سرعت زاویه ای ایفا می کند.

چارچوب نقطه چالش دیدگاهی نظری برای فهم تأثیرات متغیرهای تمرینی در یادگیری حرکتی است. با توجه به این چارچوب، متغیرهای تداخل ضمنی و بازخورد آگاهی از نتیجه رابطه تنگاتنگی با سطح مهارت و دشواری تکلیف مورد یادگیری دارند. ازاین رو هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر تمرینات مبتنی بر چارچوب نقطه چالش بر کنترل قامت افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. به این منظور کنترل قامت 22 فرد 20 تا 65 ساله مبتلا به ام اس از میان بیماران انجمن ام اس شهر اهواز که به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی انتخاب شده بودند، با استفاده از دستگاه فورس پلیت اندازه گیری شد. آزمودنی های گروه تجربی به مدت 12 جلسه، هر هفته سه جلسه 45 دقیقه ای به انجام تمرینات پرداختند و گروه کنترل تحت مداخله قرار نگرفتند. داده ها با روش تحلیل واریانس مرکب و تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری تحلیل شد (05/0≥ P). نتایج نشان داد کنترل قامت گروه تجربی نسبت به گروه کنترل در نتیجه پروتکل تمرینی چهارهفته ای بهبود معنا داری یافت. همچنین کنترل قامت گروه تجربی در پس آزمون نسبت به پیش آزمون پیشرفت معنا داری داشت؛ بنابراین تحقیق حاضر از چارچوب نقطه چالش حمایت کرد و مربیان و کاردرمانان می توانند برای انجام مداخلات بالینی مؤثر برای بهبود تعادل و نوسانات قامتی در بیماران ام اس پروتکل تمرینی مربوط را به کار برند.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی ارتباط بین اجرا و ادراک اندازه هدف در شرایط کانون توجه بیرونی و درونی، همچنین بررسی ارتباط بین ادراک اولیه اندازه هدف و اجرا بود. 70 دانشجوی پسر (با میانگین سنی 6/1 21 سال) داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. آنها به صورت تصادفی و براساس نوع دستورالعمل توجهی در دو گروه تمرکز توجه درونی و بیرونی قرار گرفتند. آزمودنی ها تکلیف پرتاب دارت را در 20 کوشش اجرا کردند. آزمون تخمین اندازه هدف پیش از اجرای کوشش ها، در پایان کوشش ها و پس از اولین کوشش موفق، اجرا شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج نشان داد بین اجرا و ادراک اندازه هدف در گروه تمرکز بیرونی، ارتباط مثبت و معنا داری وجود دارد. اما در گروه تمرکز درونی، ارتباط معنا داری بین اجرا و ادراک اندازه هدف، مشاهده نشد. همچنین بین ادراک اولیه و اجرا در هر دو گروه، ارتباط معنا دار نبود. می توان گفت که تمرکز توجه می تواند یک عامل واسطه ای برای ظهور پدیده ادراک ویژه عمل باشد.

پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی یک دوره برنامه تمرینی منتخب بر برنامه ریزی و حل مسئله کودکان مبتلابه اختلال نارسایی توجه/ فزون کنشی انجام شد. بدین منظور، 40 دانش آموز پسر 7 تا 11 سال از مدارس ابتدای ناحیه 6 شهر مشهد و به صورت نمونه گیری داوطلبانه انتخاب شدند. تشخیص اختلال با استفاده از فرم های SNAP-IV و CBCL و مصاحبه بالینی صورت گرفت. شرکت کنندگان به طور تصادفی به دو گروه (تجربی و کنترل) تقسیم شدند. گروه تجربی برنامه تمرین منتخب را به مدت 24 جلسه و هر جلسه 90 دقیقه، دریافت کردند. گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد. آزمودنی ها قبل و بعد از تمرین به وسیله تکلیف برج لندن، ارزیابی شدند. تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیری صورت گرفت. نتایج نشان داده عملکرد کودکان گروه تجربی در برنامه ریزی و حل مسئله، تفاوت معنی داری با گروه کنترل داشت (p<0.05)؛ بنابراین، برنامه تمرینی با شیوه ارائه شده در این تحقیق بر برنامه ریزی و حل مسئله کودکان مبتلابه اختلال نارسایی توجه/ فزون کنشی تأثیر داشته است.

هدف از این پژوهش هنجاریابی آمادگی های مهارتی نوجوانان 10 تا 12 سال مدارس فوتبال بود. این پژوهش از نوع توصیفی بوده و به شکل میدانی اجرا شده است. جامعه آماری را کلیه نوجوانان 10 تا 12 ساله مدارس فوتبال دارای مجوز از هیات فوتبال استان اصفهان تشکیل می دادند که در شهر اصفهان فعالیت داشتند. نمونه شامل 171 نوجوان 10، 11 و 12 ساله بود که از هر مدرسه فوتبال در هر رده سنی 4 نفر به صورت تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. و در آزمون های مهارتی فدراسیون فوتبال انگلستان که رواِِیی و پایایی آن مورد تایید قرار گرفته بود، شامل دویدن با توپ، چرخیدن با توپ، سرعت دویدن و دریبل کردن شرکت کردند. در این پژوهش از آمار توصیفی شامل میانگین، انحراف استاندارد، فراوانی و رتبه درصدی استفاده شد. نتایج نشان داد با افزایش سن نوجوانان توانایی آنان در آزمون های دویدن با توپ، چرخیدن با توپ، سرعت دویدن و دریبل کردن بهبود یافت و در نهایت هنجار هر مهارت برای نوجوانان سه گروه سنی تهیه شد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی نقش بازخورد افزوده به کوشش های موفق و ناموفق در تعامل با کانون توجه بر اجرا و یادگیری سرویس بلند بدمینتون بود. 44 دانش آموز دختر مبتدی با میانگین سنی 76/0±1/16 سال برای اجرای پژوهش داوطلب شدند. آزمودنی ها پس از اجرای پیش آزمون به صورت تصادفی به چهار گروه آزمایشی تقسیم شدند. گروه ها در طی 6 جلسه اکتساب، مطابق دستورالعمل برنامه ریزی شده به تمرین تکلیف سرویس بلند بدمینتون پرداختند. قبل از اجرای سرویس، گروه کانون توجه درونی از طریق خودگفتاری عبارت ""کشش دست به عقب"" و گروه کانون توجه بیرونی واژه ""هدف"" را با خود تکرار کردند. آزمودنی ها پس از هر 3 کوشش متناسب با گروه خود، پس از کوشش های موفق یا ناموفق، بازخورد آگاهی از اجرا دریافت کردند. آزمون های یادداری و انتقال، 48 ساعت بعد از مرحله اکتساب اجرا شد. برای تحلیل داده ها در مرحله اکتساب از تحلیل واریانس عاملی با اندازه گیری مکرر و در آزمون های یادداری و انتقال از تحلیل واریانس دوطرفه (0.05≥P) استفاده شد. نتایج نشان داد که پیشرفت در مرحله اکتساب، معنادار و اثر تعامل کانون توجه با نوع بازخورد هم در مرحله اکتساب و هم در آزمون یادداری و انتقال معنادار بوده است؛ به طوری که در شرایط کانون توجه درونی، گروه بازخورد در کوشش های ناموفق و در شرایط کانون توجه بیرونی، گروه بازخورد در کوشش های موفق اجرا و یادگیری بهتری داشتند. پیشنهاد می شود که در زمان آموزش مهارت های حرکتی و استفاده از بازخورد به کوشش های موفق و ناموفق، نوع کانون توجه نیز در نظر گرفته شود.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر افزایش فاصله توجه بیرونی بر فعالیت الکتریکی عضلات در پرتاب دارت بود. آزمودنی ها شامل 20 نفر پسر دانشجوی تربیت بدنی با دامنه سنی 24-19 سال دانشگاه خوارزمی بودند. در این پژوهش از تکلیف پرتاب دارت استفاده شد و دستورالعمل های مربوط به توجه شامل توجه بیرونی نزدیک (پرواز دارت) و توجه بیرونی دور (نقطه مرکز دارت) به شرکت کنندگان آموزش داده شد. آزمودنی ها در هر شرایط توجه، 24 کوشش را کامل کردند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تی هم بسته انجام گرفت. نتایج این مطالعه نشان داد افزایش فاصله توجه بیرونی بر دقت اجرا تأثیر مثبت دارد خطای شعاعی P=0.003))، خطای متغیر دو بعدی (P=0.01)؛ اما در میزان فعالیت الکتریکی عضلات در دستورالعمل های مختلف توجه بیرونی تفاوت معناداری مشاهده نشد (05.0< P). نتایج نشان داد دستورالعمل هایکانونتوجهبیرونی دور نسبت به توجه بیرونی نزدیکمنجر به دقتبیشترمی گردد ودر نتیجه، موجب عملکرد بهتریدرمهارتپرتاب دارت می شود. همچنین در شرایط مختلف توجه بیرونی، سطح بالاتری از نوفه (فعالیت عضلات) سیستم حرکتی در حین اجرا به وجود نمی آید که بتواند عملکرد فرد را تحت تأثیر قرار دهد؛ بنابراین، دستورالعمل های توجه بیرونی مربوط به اثر حرکت هستند و تفاوتی در فعالیت عضلات ایجاد نمی کنند. با توجه به نتایج این پژوهش مربیان می توانند شاگردان خود را برای اجرای دقیق تر به سمت دستورالعمل توجه بیرونی دور سوق دهند.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین حین بارداری بر شاخص های سلامت نوزادان از جمله قد، وزن، اندازة دور سر، نمرة آپگار و طول مدت بارداری بود. بدین منظور، از میان کلیة زنان باردار مراجعه کننده به درمانگاه های پیش از تولد شهرستان سمنان در سال 1389، 42 نفر به روش هدفمند، انتخاب شده و سپس به صورت تصادفی به دو گروه که هر کدام 21 نفر (تجربی و کنترل) بودند تقسیم شدند. گروه تحت مداخله در سه ماهة سوم بارداری به مدت 8 هفته ( 3 جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 30 تا 45 دقیقه ) تحت تمریناتی با شدت 75 60% ضربان قلب بیشینه قرار گرفتند. نتایج حاصل از t مستقل نشان داد که وزن، قد، اندازه دورسر و نمرة آپگار دقیقه 5 نوزادان زنان باردار گروه تجربی، به طور معناداری بیشتر از نوزادان زنان گروه کنترل بود (P≤0.05). در حالیکه در طول مدت بارداری دو گروه (تجربی و کنترل) تفاوت آماری معناداری مشاهده نشد. با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان اذعان داشت که ورزش در طول بارداری، مزایای ارزشمندی برای نوزاد در پی خواهد داشت.