درخت حوزه‌های تخصصی

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی مداخله شناختی - رفتاری بر کاهش خود ناتوان سازی و افزایش خودکارآمدی در زنان ورزشکار است. این پژوهش مطالعه ای نیمه-تجربی همراه با گمارش تصادفی آزمودنی ها در گروه های آزمایش و کنترل، به همراه پیش-آزمون و پس آزمون و مطالعه پیگیری است. بدین منظور، 28 ورزشکار تیم های ورزشی دانشگاه الزهرا در محدوده سنی 19- 26 سال، با استفاده از نمونه گیری داوطلبانه در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند (14 نفر آزمایش و 14 نفر کنترل). برای سنجش خود ناتوان سازی از مقیاس خود ناتوان سازی جونز و رودوالت (1982) و برای سنجش خودکارآمدی، از مقیاس خودکارآمدی عمومی شرر و همکاران (1982) استفاده شد. گروه آزمایش به مدت هفت هفته در کارگاه آموزشی فشرده شناختی - رفتاری شرکت کردند. در پایان آموزش، هر دو گروه آزمایش و کنترل مجدداً آزمایش شدند. داده ها از طریق آزمون های t و اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد اجرای مداخله شناختی - رفتاری تفاوت معنی داری (01/0 (p<در کاهش خود ناتوان سازی و افزایش خودکارآمدی گروه آزمایش ایجاد می کند. این نتایج در اندازه گیری یک ماه بعد برای خودکارآمدی ماندگار بود، ولی برای خود ناتوان سازی ماندگار نبود. این پژوهش نشان داد از آموزش شناختی - رفتاری می توان به طور موفقیت آمیزی برای کاهش خود ناتوان سازی و مؤلفه های آن و افزایش خودکارآمدی ورزشکاران استفاده کرد.

هدف از انجام این پژوهش، بررسی و تحلیل موانع توسعه تعاونی های ورزشی در ورزش حرفه ای جمهوری اسلامی ایران با تاکید بر سیاست های کلی اصل 44 قانون اساسی بود. با توجه به هدف اصلی پژوهش، روش انجام پژوهش از نوع کیفی بود. به این منظور، با انجام مصاحبه های کیفی با خبرگان و متخصصان امر، مهم ترین موانع موجود در مسیر توسعه تعاونی های ورزشی، در ورزش حرفه ای کشور شناسایی شد. پس از بررسی مطالعات انجام گرفته، نمونه گیری از افرادی که مربوط ترین داده ها را، درباره موضوع پژوهش فراهم می کردند، انجام شد. در پژوهش حاضر از نظر 26 نفر از افراد، در قالب 35 مصاحبه استفاده شد و زمانی که موضوع به حد اشباع نظری رسید، فرایند جمع آوری یافته ها پایان یافت. مطابق با مبانی پژوهش های کیفی، تحلیل یافته ها همزمان با جمع آوری داده ها انجام شد. یافته های پژوهش نشان داد، موانع توسعه تعاونی های ورزشی به دو دسته کلی تقسیم می شوند؛ دسته اول موانع موجود در بخش تعاون به طور عام بوده که در کل بدنه اقتصاد کشور وجود دارند. دسته دوم موانعی که به طور ویژه، بیشتر به توسعه بخش تعاونی در ورزش حرفه ای برمی گردند. مهم ترین موانع شناسایی شده عبارت بودند از: وجود قوانین متعدد و متناقض با یکدیگر برای تعاونی ها، ضعف در ساختار تعاونی های دولتی، فقدان قوانین و مقررات روشن در زمینه فعالیت تعاونی های ورزشی، نبود تعریف مشخص از مالکیت باشگاه های تعاونی، فقدان فرهنگ تعاون و مالکیت شرکتی در باشگاه داری حرفه ای، و عدم اعتقاد برخی کارشناسان و متخصصان به کارایی بخش تعاونی در ورزش حرفه ای.

هدف تحقیق حاضر طراحی و تدوین برنامه راهبردی والیبال ساحلی جمهوری اسلامی ایران است. روش مورد استفاده در این تحقیق، توصیفی تحلیلی است. در بخش نظرسنجی از پرسشنامه تحلیل سوات (84.60/.=α) استفاده گردید. بدین منظور50 نفر از کارشناسان والیبال ساحلی به عنوان نمونه انتخاب و از آنها نظرسنجی شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها علاوه بر شاخص های توصیفی، آزمون فریدمن ،از ماتریس های ارزیابی درونی و بیرونی، تحلیل سوات و ماتریس کمّی برنامه ریزی راهبردی استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد والیبال ساحلی در وضعیت کنونی از 15 قوت و 21 ضعف برخوردار و با 12 فرصت و 13 تهدید مواجه می باشد. در نقاط قوت والیبال ساحلی کشور، گویه مطرح بودن والیبال ساحلی به عنوان تنها ورزش ساحلی در المپیک بالاترین میزان اهمیتو در بخش ضعف گویه نبود یک سیستم استعداد یابی به عنوان بالاترین نقطه ضعف و در بخش فرصت ها گویه وجود خط ساحلی 3000 کیلومتری در کشور بالاترین میزان اهمیت و در بخش تهدید ها گویه انگیزه های مالی بیشتر در رشته های دیگر به عنوان بالاترین مورد که والیبال ساحلی کشور را مورد تهدید قرار می دهد، انتخاب گردید. پس از تجزیه و تحلیل محرز شد که فدراسیون والیبال در بخش ساحلی در موقعیت محافظه کارانه قرار داردکه می بایستی از راهبردهای محافظه کارانه استفاده نماید. در کل 2 راهبرد تهاجمی، 3 راهبرد رقابتی، 8 راهبرد محافظه کارانهو 2 راهبردتدافعیجهت تبدیل نقاط ضعف به قدرت و تهدیدها به فرصت ها برای توسعه والیبال ساحلی ارائه شده است.

هدف از این پژوهش بررسی تاثیر نوع جلب توجه الگوی مشاهده ای بر یادگیری مهارت پرتاب دارت با واسطه خود- کارآمدی بوده است.48 دانشجوی تربیت بدنی و فاقد تجربه در مهارت موردنظر به طور داوطلبانه انتخاب شدند و برمبنای نمرات پیش-آزمون به چهارگروه براساس نوع تمرین (بدنی و مشاهده ای) و نوع توجه (درونی و بیرونی) تقسیم شدند. برای سنجش خود- کارآمدی از پرسش نامه خود-کارآمدیِ پرتاب دارت که محقق آن را براساس دستورالعمل باندورا ساخت (اعتبار و پایایی 93/0 و 83/0) در مراحل پیش- آزمون اکتساب یادداری و انتقال استفاده شد. توجه گروه درونی به نحوه عمل اندام ها و توجه گروه بیرونی به دست کاری تیرها و هدف جلب شده بود.گروه مشاهده ای فقط در مراحل یادداری و انتقال مهارت پرتاب دارت را انجام داد. تعداد کوشش های مراحل اکتساب یادداری و انتقال به ترتیب 60 12 و 12 بود. نتایج تحلیل عاملی واریانس و کوواریانس نشان داد که نوع توجه اثر معنی داری بر اجرای پرتاب دارت ندارد درحالی که یادگیری بهتر را از طریق جلب توجه بیرونی و آن هم از طریق دخالت خود-کارآمدی موجب می شود (05/0>P). همچنین اثر اصلی نوع تمرین و اثر تعاملی نوع تمرین و نوع توجه معنی دار نبوده است (05/0

هدف از این پژوهش، تعیین رابطه ی محدودیت های گردشگران با رضایت مندی آنان در پیست های اسکی استان تهران بود. روش پژوهش حاضر، توصیفی و از نوع همبستگی بود که به شکل میدانی اجرا شد. جامعه ی آماری پژوهش، تمامی گردشگران پیست های اسکی استان تهران، شامل پیست های اسکی دیزین، شمشک، توچال و آبعلی بودند. بر اساس برآوردهای صورت گرفته از مدیران پیست های اسکی مذکور، جامعه ی آماری پژوهش به صورت تقریبی ده هزار نفر در نظر گرفته شد. حجم نمونه با استفاده از جدول مورگان 370 نفر تعیین شد. تعداد400 پرسش نامه توزیع گردید که 362 پرسش نامه ی قابل قبول بازگردانده شد. برای گردآوری اطلاعات، از پرسش نامه ی وی (2008) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل ویژگی های جمعیت شناختی از آمار توصیفی و در بخش آمار استنباطی، از آزمون کلموگروف - اسمیرنوف، ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل عاملی تأییدی و رگرسیون چند متغیره استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که بین محدودیت ها با رضایت مندی گردشگران پیست های اسکی ارتباط منفی و معناداری وجود دارد (31/0-,r=01/0 P< ) از بین ابعاد محدودیت های گردشگران، بعد محدودیت های درون فردی، پیش-بین قوی تری برای رضایت مندی گردشگران بود.

هدف پژوهش حاضر بررسی میزان شیوع آسیب های حاد ورزشکاران حرفه ای دراگون بوت زن ایران بود. با استفاده از برگة گزارش آسیب، اطلاعات مربوط به شیوع، علل، زمان بروز و نوع آسیب 50 نفر از قایقرانان زن حرف ای ایران (میانگین ± انحراف معیار؛ سن 9/2 ± 6/22 سال، قد 160 سانتی متر و وزن 9/5 ± 58 کیلوگرم) براساس مواد شرکت کننده و محل نشستن پاروزنان در قایق مربوطه جمع آوری شد. از آزمون کای اسکور برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد که گرفتگی عضلانی شایع ترین آسیب ها و کمترین آنها مربوط به دررفتگی و متورم شدن کیسه های زلالی بود (هر کدام 8/0 درصد) و تفاوت بین آنها از لحاظ آماری معنادار بود (05/0 P<، 19/266 = X2). در مورد علل آسیب های رخ داده، پیش تمرینی (8/18 درصد) و گرم نکردن (96/11 درصد) مهم ترین علل آسیب دیدگی قبل از تمرین و مسابقه بودند و این تفاوت در بین آنها معنادار بود (05/0 P<، 84/66 = X2). تفاوت معناداری بین محل آسیب های رخ داده درورزشکاران رشتة دراگون بوت مشاهده شد، به طوری که ناحیة کمری ستون فقرات و انگشتان و شانه به ترتیب شایع ترین نواحی آسیب دیده بودند (05/0 P<، 93/123 = X2). در مورد زمان بروز آسیب، نتایج نشان داد که میزان شیوع آسیب در زمان تمرین بسیار بیشتر از آسیب های رخ داده هنگام مسابقه بوده و تفاوت بین آنها معنادار بود (107 در برابر 9 مورد)، (05/0 P<، 79/82 = X2). تفاوت معناداری در میزان آسیب های ثبت شده در بین مواد مختلف مسابقات مشاهده شد، به طوری که ورزشکاران مواد 1000 و 2000 متر دارای بیشترین میزان آسیب بودند (35 و 32 مورد) و تفاوت بین مواد مختلف دراگون بوت معنادار بود (05/0 P<، 14/31 = x2). در مورد میزان شیوع آسیب ورزشکاران در نقاط مختلف قایق تفاوت معناداری مشاهده شد و چهار صندلی وسط و سه صندلی جلو شایع ترین محل های بروز آسیب در قایق بودند (05/0 P<، 43/23 = X2). نتایج تحقیق نشان داد که بیشتر افراد آسیب دیده بعد از آسیب دیدگی و بدون استراحت به ادامة فعالیت پرداختند و بین آنها تفاوت معناداری مشاهده شد (63/54 درصد)، (05/0 P<، 45/105 =X2). به طور کلی نتایج نشان داد که گرفتگی عضلانی شایع ترین آسیب بوده و بیشتر آسیب ها در حین تمرین و ناشی از پرتمرینی بوده است. بنابراین مربیان و دست اندرکاران تیم ها می بایست به نوع تمرینات و مدت آنها توجه بیشتری داشته باشند تا بتوانند شیوع آسیب ها را کاهش دهند.

هدف از این پژوهش، مطالعه اثر یک دوره تمرین قدرتی با دو الگوی باردهی متفاوت (هرمی دوگانه و پلکانی معکوس) بر برخی قابلیت های فیزیولوژیک کشتی گیران جوان بود. به همین منظور 24 نفر از کشتی گیران که حداقل 6 ماه سابقه تمرین کشتی داشتند، (سن 42/2 ±30/17 سال، قد 14/6 ±41/ 170 سانتی متر، وزن 18/13±29/72 کیلوگرم، شاخص توده بدنی06/1 ± 89/24 کیلوگرم بر متر مربع و چربی بدن 39/7±36/12 درصد) به صورت داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی ها به صورت تصادفی در سه گروه تمرینی با الگوی هرمی دوگانه (7نفر)، الگوی پلکانی معکوس (7نفر) و گروه کنترل (8 نفر) تقسیم شدند. قدرت و استقامت عضلانی، هایپرتروفی، توان بی-هوازی و ترکیب بدنی کشتی گیران قبل و بعد از هشت هفته تمرین اندازه گیری شد. پس از اطمینان از طبیعی بودن توزیع داده ها با استفاده از آزمون کلموگراف-اسمیرنف، نتایج آزمون آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی توکی و همچنین آزمون t مستقل نشان داد که تفاوت معنی داری بین دو گروه در قدرت و استقامت عضلانی، هایپرتروفی و ترکیب بدنی وجود ندارد (05/0p≥)؛ ولی بین انها و گروه کنترل تفاوت معنی داری دیده شد. ارزیابی برونده توان، نشان داد که بین گروه های پلکانی معکوس و هرمی دوگانه، پلکانی معکوس و کنترل اختلاف معنی داری وجود ندارد (05/0p≥)؛ اما اختلاف بین گروه کنترل و هرمی دوگانه معنی دار بود (05/0p≤)؛. نتایج این مطالعه پیشنهاد می کند، دو پروتکل متفاوت تمرین مقاومتی مورد استفاده، نتایج مشابهی در ایجاد حداکثر قدرت و هایپرتروفی عضلانی ایجاد می کند، اما برای افزایش اسقامت عضلانی الگوی باردهی پلکانی معکوس و برای افزایش توان پاها الگوی باردهی هرمی دوگانه مناسب تر است.

هدف تحقیق حاضر، بررسی نگرش دانشجویان کارشناسی ارشد رشته تربیت بدنی به گرایشی شدنِ آموزش در این مقطع است. برای انجام این تحقیق، تمام دانشجویان کارشناسی ارشد تربیت بدنی پنج دانشگاه دولتی شهر تهران در سال تحصیلی 86 – 1385 به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. روش تحقیق حاضر، توصیفی و از نوع پیمایشی است و برای جمع آوری اطلاعات، از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد (87/0 = α). نتایج به دست آمده نشان داد که به طور کلی دانشجویان، گرایشی شدن رشته تربیت بدنی در مقطع کارشناسی ارشد را مناسب ارزیابی کردند (میانگین 11/4 از 5 در مقیاس لیکرت)، دانشجویان گرایش حرکات اصلاحی (با میانگین 91/3)، کمتر و دانشجویان گرایش مدیریت ورزشی (با میانگین 32/4)، بیشتر از دیگر گرایش ها موافق گرایشی شدن رشته تربیت بدنی بودند. نتایج تحقیق با نتایج تحقیقات قبلی مطابقت داشت. با توجه به نتایج تحقیق می توان گفت که گرایشی شدن آموزش تربیت بدنی و علوم ورزشی در مقطع کارشناسی ارشد همان طور که انتظار می رفت، موجب رضایت بیشتر دانشجویان و افزایش انگیزه علم آموزی دانشجویان شده است.

هدف از این تحقیق ارزیابی میزان تغییرات آمادگی جسمانی کودکان و پسران جوان شرکت کننده در کلاس های ویژه فوتبال است برای این منظور ا ز میان دانش آموزانی که در فصثل تابستان در دانشکاه تربیت بدنی دانشگاه تهران در کلاس فوتبال ثبت نام کرده بودند افراد 11- 7 سال انتخاب شدند افراد مذکور 3 روز در هفته برای مدت 3 هفته در کلاس های تمرینی منتخاب فوتبال شرکت کردند تمرینات منتخب اعمال شده در این تحقیق شامل گرمکردن بدن تمرینات کششی نرمش تکنیک تاکتیک و بازی بین گروهی بود آزمون های مورد استفاده برای ارزیابی اجزای آمادگی جسمانی مشتمل بر ازمون رفت و برگشت آزمون پرش طول جفتی آزمون آویزان شدن از بارفیکس آزمون دوک سرعت آزمون انعطاف پذیری و آزمون دو استقامت بود نتایج به دست آمده حاکی از آن است که تمرینات منتخب فوتبال تاثیر معنی داری روی چابکی استقامت عضلات شکم و انعطاف پذیری آزمودنی ها در این گروه سنی دارد روش های آماری در این پژوهش عبارت اند از آمار توصیفی و آمار استنباطی که به ترتیب با هدف محاسبه میانگین ها و رسم نمودارها و تفاوت بنی اجزای آمادگی جسمانی آزمودنی ها هفته های تمرین است

هدف از انجام این پژوهش مطالعه و بررسی صفات شخصیتی برونگرایی و درونگرایی شناسایی و تحلیل عوامل تنش زا در محیط کاری معلمان ورزش می باشد جامعه آماری این تحقیق را کل معلمان سه مقطع آموزشی ابتدایی راهنمائی و متوسطه منقطه ده تهران تشکیل مید هند و 112 نفر از آنها به پرسشنامه های ارسالی پاسخ دادند روش تحیقی پژوهش توصیفی و از نوع پیمایشی است ابزار مورد استفاده 2 پرسشنامه که یکی پرسشنامه ویژگی های شخصیتی برونگرایی و درونگرایی آیزنگ و دیگری پرسشنامه تنیدگی شغلی دبیران تربیت بدنی می باشد این دو پرسشنامه از اعتبار و ورایی بالایی برخوردار هستند و نظر به کیفیبودن اطلاعات و داده ها ی حاصله از آزمون هایی ناپارامتری ( ضریب همبستگی کندال و آزمون U من ویتنی و ....) جهت تجزیه و تحلیل فرض ها استفاده گردید

استعدادیابی، کشف ورزشکاران بالقوه ای است که درگیر ورزش خاصی نمی باشند. از برنامه های استعدادیابی جهت شناساییورزشکاران بااستعداد و نیز موفقیت آن ها در سطح جهانیاستفاده می شود. پژوهش حاضر با هدف تدوین مدل استعدادیابی والیبال در ایران انجام گرفت. بدین منظور، ابتدا به مطالعه فرایندها و مدل های استعدادیابی والیبال و سایر ورزش ها در کشورهای پیشرفته مختلف و نیز ایران پرداخته شد. سپس، با توجه به مطالعات انجام شده، مدل استعدادیابی پیشنهادی والیبال ایران به صورت هفت مرحله ای ارائه گردید. روش شناسی پژوهش از نوع کیفی و نظریه داده بنیاد بود و جامعه آماری آن را مربیان با درجه بین المللی والیبال (یک، دو و سه) از کل کشور که تعداد آن ها 137 نفر (آقایان 67 نفر و بانوان 70 نفر) بود تشکیل دادند. یافته ها نشان می دهند که از هفت مرحله پیشنهادی (مرحله اول (پایه): غربال گری عمومی در مدارس (شش تا نه سالگی)، مرحله دوم: شناسایی استعدادها (نه تا 12 سالگی)، مرحله سوم: گزینش استعدادها (14 12 سالگی)، مرحله چهارم: آموزش (16 14 سالگی)، مرحله پنجم: گزینش استعدادهای نخبه (18 16 سالگی)، مرحله ششم: ارتقای استعدادهای نخبه (23 18 سالگی) و مرحله هفتم: والیبال حرفه ای بین المللی (23 سالگی به بالاتر))، در دور سوم دلفی تمامی مراحل موردقبول واقع شدند و مدل استعدادیابی والیبالدر ایران تأیید گردید. نتایج برگرفته از این پژوهش می تواند زمینه را جهت استعدادیابی علمی و یکسان سازی روش های آن فراهم کند و نیز کمک شایانی برای مربیان، ورزشکاران، پژوهشگران و مسئولان سازمان های ورزشی، به خصوص فدراسیون والیبال جمهوری اسلامی ایران در امر استعدادیابی و پرورش بازیکنان نخبه والیبال در آینده باشد.

بررسی ابعاد چابکی سازمانی در ادرات تربیت بدنی استان های کشور هدف اصلی تحقیق حاضر بود. جامعه تحقیق، شامل کلیه کارکنان ادارات کل ورزش و جوانان استان های کشور و نمونه آماری آن کارکنان این سازمان ها در استان های گیلان، زنجان، فارس و چهارمحال و بختیاری (326 نفر) بود که از میان آنها 273 نفر (74/83%) در این پژوهش شرکت کردند. ابزار تحقیق، یک پرسشنامه 62 سؤالی بود که روایی صوری و محتوایی آن را 10 نفر از اساتید صاحب نظر دانشگاهی تأیید کردند و ثبات درونی آن نیز با استفاده از ضریب همبستگی آلفای کرونباخ، 98/0 =r محاسبه شد. برای تعیین ابعاد اصلی پرسشنامه از روش تحلیل عاملی اکتشافی همراه با چرخش متعامد استفاده شد و 4 عامل مدیریت منابع انسانی، مدیریت کیفیت جامع، مدیریت تغییر و مدیریت اطلاعات و ارتباطات سازمانی، با 91/55% واریانس شناسایی گردید. ضمناً از دیدگاه کارکنان، مدیریت کیفیت جامع (64/0±18/3) قوی ترین و مدیریت منابع انسانی (84/0±83/2) ضعیف ترین ابعاد چابکی ادارات تربیت بدنی بودند. مدیران سازمان های ورزشی با آگاهی از ابعاد و شاخص های چابکی سازمانی می توانند به انطباق بیشتر سازمان های ورزشی با تغییرات محیطی و بهره مندی از فرصت های موجود در محیط های پویای امروزی کمک کنند و در جهت ارتقاء و توسعه همه جانبه ورزش گام بردارند.

هدف از این مطالعه بررسی اثرات خستگی بر کنترل پاسچر ایستا و پویای ورزشکاران با آسیب¬دیدگی مچ¬پا بود. 30 نفردانشجوی تربیت¬بدنی (14نفرمرد، 16نفرزن) در دو گروه(15 نفر سالم با میانگین سنی 79/±78/21 سال، قد ¬¬6/5±3/168سانتی¬متر، وزن ¬6/2±6/63کیلوگرم و 15نفر¬ با آسیب¬دیدگی مچ¬پا با میانگین سنی 83/±43/21سال، قد 5/5±4/168سانتی¬متر، وزن 2/3±3/63 کیلوگرم) به صورت داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. برای ارزیابی کنترل پاسچر ایستا و پویا به ترتیب ازآزمون¬ زمان ایستادن روی یک¬پا وآزمون عملکردی تعادل ستاره¬ای استفاده شد. آزمودنی¬ها یک پروتکل عملکردی که 15 دقیقه طول کشید، انجام دادند. از مقیاس بورگ برای سنجش میزان درک فشار استفاده شد. از آزمون تی همبسته برای مقایسه تفاوت پیش¬آزمون و پس¬آزمون کنترل پاسچر ایستا و پویا، از آزمون تی مستقل برای مقایسه تفاوت کنترل پاسچر ایستا و پویا بین دو گروه و از آزمون تحلیل واریانس با اندازه¬گیری مکرر (3×1) و آزمون تعقیبی(LSD) برای مقایسه تفاوت نمره¬های گزارش خستگی استفاده شد. نتایج این مقاله موید کاهش کنترل پاسچر ایستا و پویا بعد از خستگی بود. در مقابل تفاوت معنی¬داری بین دو گروه(سالم و آسیب دیده) در کنترل پاسچر ایستا بعد از اعمال خستگی وجود نداشت اما، تفاوت معنی¬داری بین دو گروه در جهت¬های خارجی و قدامی¬خارجی آزمون عملکردی تعادل ستاره¬ای وجود داشت (05/0> P). در ارتباط با بحث کنترل خستگی و کاهش اثر آن بر بروز آسیب ورزشکاران، هر چند مربی نمی¬تواند تمرین را به دلیل خستگی ورزشکار متوقف کند، اما مطلوب¬ترآن خواهد بود که مربی بتواند طوری برنامه تمرین را تنظیم کند که ورزشکار کمتر احساس خستگی کند.

انگیزه های افراد برای شرکت در فعالیت های ورزشی، نقش مهمی در تعیین نوع و شدت فعالیت های ورزشی دارند و آگاهی از این انگیزه ها میتواند به مربیان کمک کند تا دریابند چرا افراد از این گونه فعالیت ها دوری گزیده یا به آن تمایل مییابند. به منظور بررسی وضعیت شاخص تودة بدن و خودکارآمدی دختران و پسران غیرورزشکار شرکتکننده در کلاس های تربیت بدنی عمومی دانشگاه و رابطة آن با انگیزه های ورزش کردن آنها، 527 دانشجوی غیرورزشکار (254دختر و 273 پسر 35-18 سال، میانگین سن 5/20 و21 سال، انحراف استاندارد5/1 و 09/2)، پرسشنامه های انگیزه های ورزش مارکلند و اینگلدی (1997) و خودکارآمدی شرر و آدامز (1983) را تکمیل کردند. شاخص تودة بدن به صورت وزن به کیلوگرم تقسیم بر قد به متر به توان 2(Wkg/H2m) اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی (تحلیل عاملی تأییدی، همبستگی پیرسون و t مستقل استفاده شد. یافته ها نشان داد که شاخص تودة بدن با انگیزه های کنترل وزن (55/0=)، شادابی (16/0- =) و جسارت طلبی (15/0- =) همبستگی دارد. در پسران شاخص تودة بدن با انگیزة کنترل وزن (56/0=) و دوری از بیماری (13/0=) و خودکارآمدی نیز با انگیزة محافظت از بیماری (21/0=) همبستگی داشت. یافته ها بیانگر این است که در هر دو جنسیت، نارضایتی از بدن موجب تحریک انگیزة کنترل وزن میشود. به طور کلی، افزایش آگاهی افراد از شاخص تودة بدن و ارتقای سطح ورزش همگانی در دانشگاه، از طریق برنامه های مربوط میتواند انگیزه های بدنی و اجتماعی مرتبط با جنسیت را برای شرکت در ورزش افزایش دهد.

هدف از اجرای این تحقیق بررسی محتوای آموزشی و شیوه ارزشیابی واحد تربیت بدنی عمومی دانشگاههای کشور است. بدین منظور پرسشنامه ای با 32 پرسش بسته و یک پرسش باز تنظیم و در اختیار اعضای هیات علمی دانشگاههایی که حداقل دارای گروه تربیت بدنی بودند یا بیش از پنج عضو هیات علمی داشتند قرار گرفت. در مجموع 141 نفر به پرسشنامه ها پاسخ دادند که نتایج زیر بدست آمد: محتوای آموزشی واحد تربیت بدنی باید علاوه بر ایجاد نشاط و شادابی از طریق بازی های دسته جمعی به ترتیب اولویت قابلیت هایی چون آمادگی قلبی تنفسی انعطاف پذیری قدرت عضلانی هماهنگی اعصاب و عضلات استقامت عضلانی چابکی و تعادل را در دانشجویان افزایش دهد. همچنین کتاب خاص این واحد تدوین شود و برای دانشجویانی که مشکل جسمانی دارند کلاس ویژه تشکیل شود. در مورد ارزشیابی پایان نیمسال دانشجویان جدید آزمون هایی چون دو کوپر (پسران) و 1600 متر (دختران) طناب زدن دراز و نشست خم شدن نشسته دو رفت و برگشت ?x? متر و بارفیکس کوتاه را به اجرا بگذارند و بر اساس نورم های استاندارد دانشگاهی نمره آنان منظور شود. بنابراین لازم است که برای آزمون های فوق نورم های استاندارد تدوین شود.

در این تحقیق تلاش شد تا اثر شرکت در فعالیت های بدنی بر میزان شادکامی زنان و مردان سالمند شهر تهران ارزیابی شود. جامعه آماری تحقیق کلیه افراد سالمند مناطق 22گانه شهر تهران بود که از این میان 400 نفر به روش تصادفی خوشه ای چندمرحله ای به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. برای تعیین فعال و غیرفعال بودن افراد سالمند از پرسشنامه فعالیت بدنی شارکی و برای تعیین میزان شادکامی این افراد از پرسشنامه شادکامی آکسفورد (OHI) که روایی و پایایی آنها تأیید شد، استفاده شد. سن تمامی سالمندان شرکت کننده در این تحقیق بالای 60 سال بود و در عین حال هیچ یک از آنها دچار مشکلات روانی و جسمانی نبودند. پس از توزیع و سپس جمع آوری پرسشنامه و دسته بندی اطلاعات خام، به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار spss نسخه 13 استفاده شد. نتایج حاصل از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره (MANOVA) در سطح معناداری0071/0P ≤ نشان داد افراد فعال در تمامی خرده مقیاس های شادکامی از جمله رضایت از زندگی، خوشی، عزت نفس، کنترل، کارامدی، آرامش و به طور کلی شادکامی از افراد غیرفعال به طور معناداری نمره های بالاتری را کسب کردند. در حالی که اثر جنسیت و تعامل سطح فعالیت و جنسیت اثر معناداری بر شادکامی سالمندان نداشت. بنابراین می توان گفت یکی از عوامل مؤثر بر شادکامی افراد در دوران سالمندی روی آوردن به فعالیت بدنی است.

ضایعات لیگامان متقاطع قدامی زانو از شایع¬ترین آسیب های ورزشی است (2). از آنجا که هدف اصلی بازتوانی، برگشت تدریجی به سطح فعالیت قبل از آسیب است (3)، هرچه زمان درمان پس از آسیب کوتاه¬تر باشد، نتایج بهتر خواهد بود و بیمار سریع تر به عملکرد خود باز خواهد گشت (4). در این پژوهش، تأثیر تمرینات تسریعی بر عملکرد حرکتی، تعادل دینامیکی و استاتیکی بیمارانی که بازسازی ACL داشته اند ارزیابی شده است. در این تحقیق 30 نفر که عمل بازسازی ACL از طریق BPTB داشتند (با میانگین سنی7/28 سال، قد 7/178 سانتی متر، وزن 97/80 کیلوگرم و سابقه ورزشی 8/14سال) انتخاب و به¬صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری کنترل و تجربی تقسیم بندی شدند. گروه تجربی پروتکل بازتوانی تسریعی (شروع زود هنگام تمرینات دامنه حرکتی، تحمل وزن و بازگشت به ورزش بعد از گذشت 4-6 ماه) (43) را به مدت 24 هفته و گروه کنترل دوره فیزیوتراپی معمول (روش محافظه کارانه) را اجرا کردند. در پایان ماه های سوم، چهارم، پنجم و ششم تعادل پویا با استفاده از آزمون ستاره، تعادل ایستا با آزمون لک لک و عملکرد زانو با لِی تک پا در حداکثر مسافت ارزیابی شد. از آزمون اندازه گیری مکرر و t مستقل برای تجزیه و تحلیل نتایج در سطح 05/0 استفاده شد. در هر دو گروه (بازتوانی تسریعی و فیزیوتراپی) عملکرد اندام جراحی شده ضعیف تر از اندام سالم بود. عملکرد زانوی جراحی شده در گروه تجربی به طور معنی¬داری بهتراز گروه کنترل بود. پایداری ایستا و پویای اندام تحتانی در گروه تجربی بیشتر از گروه کنترل بود (05/0=p). نتایج نشان داد بعد از عمل جراحی و برنامه بازتوانی تسریعی، نقص موجود در عملکرد و تعادل افراد به طور کامل از بین نمی¬رود. همچنین برنامه تمرینات عصبی-عضلانی باید بخش مهمی از برنامه بازتوانی تسریعی را برای بازتوانی بهتر افراد با ACL بازسازی شده، به خود اختصاص دهد.