محمد راشدنسب

تربیت اعتقادی، یکى از ابعاد تربیت دینی انسان است و برقراری ارتباط مؤثر بین مربی و متربی از لوازم تحقق آن به شمار میآید؛ مربى باید به ذهن مخاطب راه یابد تا بتواند بر متربی تأثیر بگذارد. به همین جهت، ابتدا باید به دل او نفوذ کند. تجربه های پیشین تربیتی گویای این واقعیت است که عواملی شناخته شده و گاهی مرموز مانع ایجاد ارتباط مؤثر می شوند. بنابراین برای نیل به هدف، ابتدا باید عوامل از بین برنده ارتباط را شناسایی کرد و سپس به حذف یا برداشتن آن موانع پرداخت. از این روی نوشتار پیشرو به روش توصیفی تحلیلی در پی استخراج و دستهبندی عوامل کاهش دهنده نقش ارتباطی بین مربی و متربی و گردآوری مطالب به شیوه کتابخانهای می باشد. نتایج این تحقیق نشان میدهد که برخی عواملی همچون ناهماهنگی یا حتی تناقض بین اعتقادات مطرح شده از سوی مربی با رفتار او، توهین به مقدسات و اعتقادات مخاطب و رعایت نکردن سطح فهم و آگاهی مخاطب، مربوط به باورهای مربی هستند. همچنین برخی عوامل مانند خشونت و تندی، تکبر و خودبرتربینی و وضعیت نامناسب ظاهر مربی، مرتبط با رفتار مربی و برخی عوامل دیگر مانند بهکارگیری روش زور و اجبار، استفاده از روش ناصحیح در گفت وگو و استعمال نادرست روش تنبیه، به روشهای تربیتی مورد استفاده توسط مربی برمیگردند.