مریم حسینی عسگرآبادی

این پژوهش با هدف بررسی الگوی نقش ورزش در تبیین دیپلماسی عمومی ایران انجام شده است. پژوهش حاضر در چارچوب رویکرد کیفی انجام شد و داده ها از طریق مصاحبه های نیمه ساختاریافته جمع آوری شدند. جامعه آماری پژوهش، افراد متخصص و خبره در زمینه دیپلماسی عمومی و ورزش شامل اساتید مدیریت ورزشی (هشت نفر)، اساتید روابط بین الملل و علوم سیاسی (سه نفر)، مقامات عالی ورزش کشور (سه نفر) و ورزشکاران نخبه (سه نفر) بودند. روش انتخاب نمونه به شیوه هدفمند بود. روش جمع آوری داده ها به صورت مطالعه پژوهش های پیشین و مصاحبه عمیق و باز بود. برای سنجش اعتبار، انتقال و تأییدپذیری، یافته های پژوهش به مشارکت کنندگان ارائه شد. آن ها متن نظریه را مطالعه کردند و نظرهای آن ها اعمال شد. روش استفاده شده برای قابلیت اعتماد، روش توافق درون موضوعی بود. میانگین میزان توافق درون موضوعی برابر با 0.73 گزارش شد. براساس یافته های حاصل از مصاحبه نیمه ساختاریافته، مهم ترین عوامل علّی مؤثر بر نقش ورزش در تبیین دیپلماسی عمومی ایران شامل قدرت نرم، اطلاعات و ارتباطات، درک و بصیرت هستند. عوامل زمینه ای شامل بازیگردانی و یادگیری و عوامل مداخله گر مؤثر عوامل محیطی هستند. همچنین راهبردهای مؤثر بر نقش ورزش در تبیین دیپلماسی عمومی ایران عبارت اند از: توانمندسازی، شبکه های ارتباطی و پیشران های عمومی. همچنین پیامدهای نقش ورزش در تبیین دیپلماسی عمومی ایران شامل کارکرد اقتصادی، کارکرد فرهنگی، کارکرد سیاسی و توسعه اجتماعی هستند.

هدف از این پژوهش مدل یابی ساختاری نقش عوامل محیطی بر توسعه استعداد ورزشی بود. روش تحقیق در این پژوهش از نوع پیمایشی بود. جامعه آماری پژوهش را تمام مربیان استان خوزستان بود که 200 نفر به عنوان نمونه به طور تصادفی انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه محقق ساخته بود. روایی صوری، محتوایی و سازه پرسشنامه مورد تأیید قرار گرفت. پایایی پرسشنامه با استفاده از ضریب همبستگی آلفای کرونباخ، مورد تأیید قرار گرفت. از روش های آمار توصیفی برای بررسی ویژگی های جمعیت شناسی و تعیین میزان اهمیت متغیرها و آزمون نرمال بودن توزیع داده ها استفاده شد. اطلاعات به دست آمده با استفاده از آزمون تحلیل عاملی تاییدی مورد بررسی قرار گرفت. نرم افزارهای مورد استفاده اس پی اس اس و لیزرل بود. یافته های تحقیق نشان داد به ترتیب آموزش و برنامه های حمایتی، عوامل اقتصادی و جمعیتی، نقش اطرافیان و عوامل فرهنگی و سیاسی به عنوان شاخص های محیطی بر پیشرفت استعدادهای ورزشی اثر گذار هستند. بنابراین در راستای پیشرفت توسعه استعدادهای ورزشی بر این عوامل تاکید می شود.

امروزه ورزش ارتباط نزدیکی با سیاست پیدا کرده و به موضوع روابط بین المللی تبدیل شده است. ازاین رو این پژوهش با هدف شناسایی راهبردهای مؤثر بر دیپلماسی عمومی ایران از طریق ورزش و پیامدهای آن انجام گرفته است. پژوهش حاضر در چارچوب رویکرد کیفی انجام گرفته است و داده های مورد نیاز از طریق مصاحبه های نیمه ساختاریافته جمع آوری شدند. جامعه آماری افراد متخصص و خبره در زمینه دیپلماسی عمومی و ورزش شامل استادان مدیریت ورزشی (8 نفر)، استادان روابط بین الملل و علوم سیاسی (3 نفر)، مقامات عالیه ورزش کشور (3 نفر) و ورزشکاران نخبه (3 نفر) بودند. روش انتخاب نمونه به شیوه هدفمند بود. روش جمع آوری داده ها به صورت مطالعه پژوهش های پیشین و مصاحبه عمیق و باز بود. برای سنجش اعتبار، انتقال و تأییدپذیری، یافته های پژوهش به مشارکت کنندگان ارائه شدند؛ آنها متن نظریه را مطالعه کردند و نظرهای آنها اعمال شد. روش استفاده شده برای قابلیت اعتماد، روش توافق درون موضوعی بود. میانگین میزان توافق درون موضوعی برابر 73/0 گزارش شد. براساس یافته های حاصل از مصاحبه نیمه ساختاریافته، مهم ترین راهبردهای مؤثر بر نقش ورزش در تبیین دیپلماسی عمومی ایران عبارت اند از: توانمندسازی، شبکه های ارتباطی و پیشران های عمومی. در نهایت پیامدهای نقش ورزش در تبیین دیپلماسی عمومی ایران شامل کارکرد اقتصادی، کارکرد فرهنگی، کارکرد سیاسی، توسعه اجتماعی هستند. ازاین رو به مدیران توصیه می شود تا از ورزش به عنوان ابزاری کلیدی و راهبردی برای افزایش روابط و کسب قدرت، شکوفایی اقتصادی، تقویت توسعه و ترویج سیاست های فرهنگی در سطح بین الملل استفاده کنند.