حیدر صادقی

فوتسال از رشته¬های ورزشی سالنی پرطرفدار و توسعه دهنده مهارت¬های فوتبال به شمار می آید. با وجود این، مطالعات بیومکانیکی محدودی در مورد تفاوت¬های کینماتیکی شوت در فوتسال، با توجه به عامل جنسیت انجام شده است. هدف از این پژوهش، بررسی اثر جنسیت بر کینماتیک شوت روی پای فوتسال است. 14 آزمودنی (7 مرد و 7 زن از بازیکنان نخبه لیگ فوتسال کشور) با میانگین سنی به ترتیب 7/1±23 و 4/2±23 سال، قد 73/4±2/182 و 84/4±7/160 سانتی¬متر و وزن 04/4±4/72 و 33/4±7/53 کیلوگرم در این تحقیق شرکت کردند. برای جمع¬آوری اطلاعات از دستگاه آنالیز حرکتی سه دوربینه با فرکانس 50 هرتز استفاده شد. میانگین پارامترهای کینماتیکی دو جنسیت، در چهار لحظه بحرانی ضربه (تماس پای تکیه، حرکت رو به جلوی ران، ضربه، ادامه حرکت) از دو فاصله 6 و 10 متر، با استفاده از آزمون t مستقل در سطح معنی¬داری 05/0 مقایسه شد. یافته¬ها نشان دهندة اثر معنی¬دار جنسیت بر بسیاری از متغیرهای کینماتیک شوت روی پا بود. این متغیرها عبارتند از: زاویه زانو، ران، مچ و سرعت زاویه¬ای ران، تاج خاصره، پا، زانو و مچ، جابه¬جایی خطی پنجه، مچ، زانو، ران، سرعت و شتاب خطی مچ، پنجه، زانو و ران. نتایج نشان می¬دهد مردان با سرعت و شتاب بیشتری به توپ ضربه می¬زنند، مرحله ادامه حرکت را با کاهش تدریجی سرعت و جابه¬جایی بیشتر، به¬طور محسوس¬تری اجرا می¬کنند و با داشتن دامنه حرکتی بیشتر، ضربه بهتری به توپ اعمال می¬زنند، اما الگوی زمانی ضربه مردان و زنان مشابه است.

شنا از رشته¬های ورزشی است که پیشرفت در اجرای مهارت¬های آن به آگاهی درباره نیروی جلوبرنده، نیروی مقاوم و کارآیی نیروی جلوبرنده بستگی دارد. باتوجه به فقدان روشی دقیق برای اندازه¬گیریِ نیروی جلوبرنده در شنا، هدف از انجام این پژوهش، طراحی، ساخت، روایی و پایایی¬سنجیِ دستگاه اندازه¬گیریِ هم¬زمانِ کینماتیک حرکت و توزیع فشار آب در حین حرکت شناگران بود. دستگاه¬های اصلی اندازه¬گیری مورد استفاده در این تحقیق که طراحی و ساخته شده است به دو بخش سخت¬افزاری و نرم¬افزاری تقسیم شد که بخش سخت¬افزاری به دو جزء الف) بخش کینماتیک حرکت (دستگاه کانوایر نگهدارنده و حرکت¬دهنده دوربین) و ب) بخش کینتیک (سیستم اندازه گیری و مانیتور نیرو و شتاب در قسمت¬های مختلف بدن به¬صورت بیسیم برای اندازه¬گیری توزیع فشار) و بخش نرم¬افزاری نیز به الف) نرم¬افزار هوشمند تعقیب شناگر و ب) نرم¬افزار پردازش اطلاعات به¬دست آمده از دوربین و ذخیره داده های مربوط به حرکت¬های کینماتیک شناگر تقسیم می¬شد. شناگران با حداکثر سرعت سه بار مسافت 25 متری استخر را شنا کردند. اطلاعات ویدیویی (کینماتیک) و توزیع فشار (کینتیک) با روش پردازش تصویر به صورت هم زمان جمع¬آوری شد. بعد از جمع¬آوری اطلاعات، از فیلترهای دورانداز برای حذف داده¬های با خطای بالا و خارج از خط رگرسیون استفاده شد. از شاخص های گرایش به مرکز، پراکندگی و رسم نمودارها برای توصیف اطلاعات و برای انجام آزمون های فرضیه و روش¬های روایی¬سنجی و پایایی¬سنجی (آزمون و آزمون مجدد) استفاده شد. برای سنجش رواییِ کانوایر، اندازه¬گیری سرعت حرکت ریل¬ها با دوربین و غیردوربین، در آب و بیرون آب، با موج و بدون موج با وسیله دیگری انجام شد که با سرعت ثابت در حال حرکت بود. پایایی¬سنجی کانوایر، آزمون و آزمون مجدد در آب و بیرون آب، با موج و بدون موج انجام شد. برای تعیین رواییِ حسگرهای شتاب¬سنج، نتایج با مقدار ثابت 8/9 متر بر مجذور ثانیه (شتاب جاذبه زمین) در هر سه محور مقایسه شد و در بررسی پایایی و ثبات هماهنگی، آزمون آزمون و آزمون مجدد مورد ارزیابی قرار گرفت. اعداد به¬دست آمده از دستگاه بسیار نزدیک به سرعت واقعی آزمودنی یعنی 7/1 متر بر ثانیه بود. نتایج، همبستگی بالایی نشان داد که ماکزیمم خطا در حالت بیرون از آب 048/0 متر بر ثانیه، درون آب بدون موج 096/0 متر بر ثانیه و درون آب با موج 148/0 متر بر ثانیه است. در تعیین روایی حسگرهای شتاب¬سنج، مقایسه نتایج با مقدار ثابت8/9 متر بر مجذور ثانیه (شتاب جاذبه زمین) در هر سه محور، مؤید روایی دستگاهِ ساخته¬شده بود. نتایج تحقیق مؤید امکان¬پذیریِ اندازه¬گیریِ هم¬زمانی کینماتیک (حرکت شناگر) و کینتیک (توزیع فشار در حین حرکت شناگر) را فراهم نمود که از پایایی و اعتباری مناسب برخوردار بود.

فوتبال در گروه ورزش های برخوردی قرار دارد؛ از این رو بازیکنان آن مستعد آسیب های بیشتری هستند. بر اساس گزارش های ارائه شده، حدود 4 تا 22 درصد از کل آسیب های فوتبال در سر و گردن اتفاق می افتد که علت اصلی آن، برخورد سر با بازیکنان و توپ ذکر شده است. با این فرض که فشار حاصل از هد زدن می تواند از علل بروز آسیب ها باشد، هدف این تحقیق، ارتباط بین فشار وارد بر سر با برخی پارامترهای آنتروپومتریکی، کینماتیکی و کینتیکی در هدینگ توپ های ارسالی از منطقه کرنر و آزاد مستقیم فوتبال است. 16 فوتبالیست نیمه¬حرفه ای با میانگین و انحراف استاندارد سن (93/1±5/17 سال)، قد (54/6±08/177 سانتی متر) و وزن (95/4±88/63 کیلوگرم) در این تحقیق شرکت کردند. دو دوربین کداک با سرعت 150 فریم در ثانیه از آزمودنی ها در لحظه هدینگ فیلم برداری کردند. هنگام ضربه هدینگ، سرعت توپ و سر افراد بر حسب m/s و تغییر زوایای بدن بر حسب درجه، به¬ترتیب با نرم¬افزارهای «مت¬لب» و «اتوکد» محاسبه و اندازه گیری شد. برای اندازه گیری فشار وارد بر سر در زمان هد زدن، از دستگاه فشارسنجی استفاده شد که روی پیشانی نصب شده بود. به¬منظور توصیف اطلاعات، از میانگین و انحراف معیار و از روش همبستگی «پیرسون» برای تعیین رابطه بین متغیرها، در سطح اطمینان 95% استفاده شد. نتایج نشان داد بین فشار وارد بر سر در ضربات کرنر راست با متغیرهای تحقیق ارتباط معنی داری وجود ندارد (05/0p>)، در حالی که بین فشار وارد بر سر در ضربات کرنر چپ با متغیرهای محیط سر، زاویه سر و فلکشن تنه و در ضربات مستقیم با متغیرهای سن، وزن، درصد چربی و محیط سر همبستگی معنی داری مشاهده شد (05/0p<). نتایج تحقیق مؤید آن است که برای جلوگیری از شدت آسیب در زمان هدینگ، توجه خاص به متغیرهای آنتروپومتریکی، به¬ویژه سن و محیط سر ضروری است. ضمن اینکه با کاهش زاویه سر و تنه در هنگام هدینگ، می توان در کاهش فشار وارد بر سر و به تبع آن، کاهش پتانسیل بروز آسیب اقدام کرد. بر اساس نتایج تحقیق به مربیان و بازیکنان توصیه می شود به ضربات هدینگ چرخشی، به¬ویژه ضربات چرخشی سر از سمت راست به چپ، توجه بیشتری نمایند.

فعالیت های ورزشی معمولاً در شرایط فشار روانی اجرا می شوند، به ویژه اگر تکلیف ورزشکار از نوعی باشد که فرصت جبران در آنها محدود است؛ بنابراین هدایت توجه به بهترین نشانه ها و صرف نظر کردن از نشانه های نامناسب از عواملی است که می تواند تا حدودی بر موفقیت فرد اثرگذار باشد. هدف این تحقیق، بررسی تأثیر کانون توجه و سطح مهارت بر دقت پرتاب آزاد بسکتبال، در شرایط فشار روانی است. 32 دانشجوی مرد راست دست با دامنة سنی 20 تا 30 سال که در درس تربیت بدنی 2 شرکت داشتند، به روش نمونه گیری در دسترس برای شرکت در این تحقیق انتخاب شدند. ابتدا، اضطراب صفتی آزمودنیها، با استفاده از سیاهة SCAT مشخص شد و افراد دارای اضطراب صفتی زیاد و کم از پژوهش حذف شدند. سپس، آزمودنیها، به منظور متجانس شدن، با توجه به سطح مهارت در پیش آزمون، در دو گروه 16 نفری سطح مهارت بالا و پایین و هر گروه نیز به صورت تصادفی به دو زیر گروه هشت نفری کانون توجه درونی و بیرونی تقسیم شدند. دقت پرتاب آزمودنی ها در شرایط فشار روانی به روش ارلنشپیل اندازه گیری و مقایسة مجازی افراد شرکت کننده، با استفاده از مقیاس پنج ارزشی انجام شد. نتایج تحلیل واریانس دو عاملی و آزمون تعقیبی نشان داد که اثر مهارت بر دقت پرتاب آزاد تحت فشار روانی معنی دار نیست (05/0p≥ )، ولی اثر کانون توجه (05/0 p≤) معنی دار است و اجرا در حالت اتخاذ کانون توجه درونی بهتر است. حاصل تعامل کانون توجه و سطح مهارت بر دقت پرتاب آزاد نیز معنی دار است (008/0P= ,(28 ,1)F). در حالت کانون توجه بیرونی، در افراد مبتدی (73/0 ±05/3 M=) و ماهر (60/0± 843/1M=) تفاوت معنیداری وجود دارد (003/0p= ,610/3- t=) همچنین در افراد ماهر، در حالت کانون توجه درونی (43/0±3M=) و بیرونی (6/0± 843/1 M=) تفاوت معنیداری وجود دارد (0005/0, p= 954/10t= -). با توجه به نتایج می توان گفت اجرا تحت شرایط فشار روانی در افرادی با مهارت کم، باعث تسهیل و در افراد ماهر باعث تخریب عملکرد شد. این امر احتمالاً نشان میدهد اجرا در شرایط فشار روانی به روش های متفاوتی که در بحث آمده بر فرایندهای عملکرد حرکتی و دقت پرتاب آزاد اثرگذار بوده است.

این تحقیق با هدف بررسی تأثیر دوازده هفته تمرین قدرتی و افزایش قدرت عضلانی بر کنترل پوسچر پویا و ایستا در زنان سالمند سالم انجام شد. 24 زن سالمند که سابقه فعالیت ورزشی منظم نداشتند، با میانگین سن2/4±33/62 سال, وزن 5/6±66/73 کیلوگرم، قد 3/6±83/156 سانتی¬متر، به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. کنترل پوسچر پویا در این افراد، قبل و بعد از دوره تمرین (12 هفته تمرین قدرتی) با استفاده از آزمون های پیشروی در اندام فوقانی در جهت خلفی قدامی و جانبی و در اندام تحتانی اندازه¬گیری شد. برای ارزیابی کنترل پوسچر ایستا از آزمون OLST استفاده شد. از آمار توصیفی و آزمون t همبسته برای مقایسه نتایج قبل و بعد از دوره تمرین در سطح معنی-داری 05/0 استفاده شد. نتایج نشان می دهد در آزمون های FRLT ، LERT، FRT، FRRT که بیانگر اندازه تعادل پویا هستند، اختلاف معنی¬داری وجود دارد، اما در داده هایOLST که اندازه تعادل ایستا را نشان می دهد، تفاوت معنی¬داری مشاهده نمی¬شود. نتایج تحقیق نشان می دهد استفاده از فعالیت¬هایی که قدرت را در اندام تحتانی و عضلات تثبیت¬کننده بدن افزایش می دهد، تضمین¬کننده بهبود تعادل پویا و کنترل پوسچر در زنان سالمند سالم است.

با توجه به رابطه بین خستگی عضلانی ناشی از فعالیت های ورزشی با تعادل پویا، هدف این پژوهش بررسی اثر خستگی عضلات پروگزیمال و دیستال اندام تحتانی بر تعادل پویا در فوتبالیست های مرد بود. به این منظور 20 نفر از دانشجویان مرد فوتبالیست رشته تربیت بدنی که هفته ای 3 بار در تمرینات تیم فوتبال دانشگاه شرکت داشتند با میانگین و انحراف استاندارد سنی 73/0 24/20 سال، قد 28/4 27/170 سانتیمتر، وزن 24/9 38/67 کیلوگرم و شاخص توده بدن 02/2 22/23 کیلوگرم بر مترمربع، بدن سابقه آسیب در اندام تحتانی، به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. برای برآورد تعادل پویای آزمودنی ها، پس از گرم کردن مختصر (10-5 دقیقه کشش و دو نرم)، از تست تعادل ستاره (SEBT) در هشت جهت استفاده شد. به منظور ایجاد خستگی در عضلات پروگزیمال و دیستال اندام تحتانی آزمودنی ها، از ایزوکینتیک بایودکس استفاده شد. تعداد جلسات آزمون چهار جلسه بود که ترتیب آنها براساس محل و صفحه حرکتی به صورت تصادفی انتخاب می شد. در هر یک از جلسات خستگی در یکی از گروه های عضلانی پلانتاردورسی فلکسور و اورتور/ اینورتورهای مفصل مچ پا و فلکسور/ اکستنسور و آبداکتور/ آداکتورهای مفصل ران به صورت انجام انقباضایت مکرر تا رسیدن به 50 درصد گشتاور حداکثر اولیه، با فاصله 72 ساعت و تا حد ممکن در شرایط مساوی اعمال شد. پس از اجرای برنامه خستگی پس آزمون SEBT به عمل آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی، آزمون t همبسته و تحلیل واریانس (طرح اندازه گیری مکرر) در سطح معنی داری 05/0 P استفاده شد. نتایج نشان داد که خستگی ایزوکینتیک عضلات پروگزیمال و دیستال اندام تحتانی موجب کاهش معنی دار فاصله دستیابی در آزمون SEBT می شود. ضمن اینکه اعمال برنامه خستگی در عضلات مفصل ران به کاهش بیشتر فاصله دستیابی آزمودنی ها نسبت به عضلات مچ پا منجر شد. با توجه به یافته های تحقیق، خستگی عضلات پروگزیمال نسبت به دیستال اندام تحتانی در تعادل پویای بازیکنان فوتبال بیشتر اثرگذار است.

هدف تحقیق حاضر بررسی اثر بارافزایی شناختی و دست کاری های حسی (بینایی و حس پیکری) بر کنترل قامت کشتی گیران با سطوح مهارتی مختلف است. آزمودنی های تحقیق را نمونه های در دسترس تشکیل می دادند که شامل چهار گروه 10 نفره (18- 25 سال) از کشتی گیران ماهر، نیمه ماهر، مبتدی و گروه کنترل (غیرورزشکار) بودند. آزمودنی ها هشت تکلیف تعادلی را روی دستگاه تعادل سنج بایودکس در شرایط دست کاری شدة حس بینایی، حس پیکری و شناختی و تکلیف های حاصل از ترکیب این دست کاری ها انجام دادند. طرح تحقیق، ترکیبی دو عاملی به شکل 8(حالت اجرا) × 4(گروه) و روش آماری استفاده شده، تحلیل واریانس بین گروهی با اندازه های تکراری بود. نتایج نشان داد اثر اصلی شرایط اجرا، گروه و همچنین اثر تعاملی معنیدار است (05/0P). بررسی تفاوت های درون گروهی نشان داد بین میانگین نمره های تعادل گروه ها در هشت حالت اجرا تفاوت معنی داری وجود دارد (000/0= P). همچنین، بررسی تفاوت های بین گروهی نشان داد بین میانگین نمره های تعادل چهار گروه نیز تفاوت معنی داری وجود دارد (018/0P=). بر اساس نتایج، در چهار تکلیف تعادلی بدون دست کاری/ دست کاری بینایی/ شناختی/ بینایی - شناختی تفاوتی در تعادل گروه ها وجود ندارد (05/0P)، اما تعادل گروه ها در چهار تکلیف تعادلی دست کاری حس پیکری/ حس پیکری - شناختی/ حس پیکری - بینایی و در نهایت، حس پیکری - بینایی - شناختی به طور معنی داری به نفع گروه ماهر و نیمه ماهر متفاوت بود (05/0P) که در این میان، تعادل کلی افراد ماهر هنگام دست کاری حس پیکری – بینایی - شناختی بهتر از گروه نیمه ماهر بود (032/0= P). نتیجه اینکه، احتمالاً شرکت طولانی مدت در ورزش کشتی انطباقی در سیستم های حسی و شناختی درگیر در کشتی گیران ایجاد میکند که این انطباق های کسب شده با دشوارتر شدن شرایط تکلیف و نزدیک شدن به شرایط پویای کشتی مشخص تر می شود. در این میان، ایجاد چالش شناختی همراه با دست کاری های حسی می تواند در شناسایی تواناییهای کنترل قامت ورزشکاران با سطوح رقابتی مختلف سودمند باشد.

تمرینات ریباندتراپی به عنوان یک روش تمرینی جدید که موجب تحریک مکانیکی سیستم عصبی– عضلانی می شود، مورد توجه پژوهشگران و توان بخشان قرار گرفته است. با توجه به رابطه کارایی سیستم عصبی-عضلانی با تعادل که جزء لاینفک فعالیت های روزمره و ورزشی است، هدف از انجام این پژوهش تأثیر تمرینات ریباندتراپی بر تعادل پویای زنان جوان ورزشکار بوده است. تعداد 40 نفر از زنان ورزشکار با میانگین و انحراف استاندارد (سن:03/2±9/22سال، وزن:21/4±97/64 کیلوگرم، قد:05/6±25/170 سانتی متر و شاخص توده بدنی:1/2±6/22) به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (10 نفر بسکتبالیست و 10 نفر تکواندو کار) و تجربی (10 نفر بسکتبالیست و 10 نفر تکواندوکار) تقسیم شدند. قبل از اعمال برنامه تمرینی ریباندتراپی، تعادل پویای آزمودنی ها با استفاده از تست تعادل گردشی (SEBT) اندازه گیری شد. گروه های تجربی، تمرینات ریباندتراپی را که شامل پریدن های ایمنی، هوازی، قدرتی و مقاومتی بود در هشت هفته و هر هفته پنج روز به مدت 30 دقیقه انجام دادند. پس از پایان دوره هشت هفته ای در نظر گرفته شده، پس آزمون تست تعادل گردشی SEBT از دو گروه کنترل و تجربی به عمل آمد. از روش آماری t مستقل به منظور تحلیل داده ها استفاده شد. تمرینات ریباندتراپی، تأثیرمعنی داری در پنج جهت (داخلی، قدامی – داخلی، خلفی، خلفی– داخلی و خلفی- خارجی) آزمون تست تعادل گردشی نشان داد، در حالی که در سه جهت (قدامی، قدامی– خارجی و خارجی) تعادل پویای گروه های تجربی تکواندو کاران و بسکتبالیست هاتفاوت معنی داری نداشتند. با توجه به یافته های تحقیق، تمرینات ریباند تراپی را می توان برای بهبود وضعیت تعادل پویا توصیه کرد، اگرچه انتظار می رود بهبود در تعادل پویا در جهات (داخلی، قدامی– داخلی، خلفی، خلفی– داخلی و خلفی- خارجی) بیشتر باشد.

هدف از این پژوهش بررسی تاثیر شش هفته تمرین قدرتی پلایومتریک و ترکیبی بر تعادل پویای دانشجویان مرد ورزشکار بود.60 دانشجوی مرد رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی با میانگین و انحراف استاندارد سنی 95/4±18/23 سال وزن 09/3±17/72 کیلوگرم و قد 63/3±58/173 سانتی متر بدون سابقه آسیب در اندام تحتانی سر و اختلالات دهلیزی به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و به صورت تصادفی به چهار گروه 15 نفری [گروه یک: تمرین قدرتی؛ گروه دو: تمرین پلایومتریک؛ گروه سه: تمرین ترکیبی(قدرتی و پلایومتریک) و گروه چهار: کنترل] تقسیم شدند. روز قبل از اجرای شش هفته برنامه تمرینی تعادل پویای آزمودنیها با تست تعادل ستاره (SEBT) اندازه گیری شد. در طی شش هفته که سه گروه تمرینی تمرینات ویژه خود را انجام می دادند از گروه کنترل خواسته شد فعالیت های بدنی روزانه و تمرینات خود راحفظ نمایند. روز بعد از اتمام دوره تمرینی تعادل پویای آزمودنی ها اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از روش های آمار توصیفی آنالیز واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0 ≤ α استفاده شد. تمرین قدرتی پلایومتریک و ترکیبی افزایش معنی دار فاصله دستیابی آزمودنی ها در هر هشت جهت SEBT را نشان دادند. یافته های تحقیق هم چنین نشان داد تمرین ترکیبی از تمرین قدرتی و پلایومتریک و تمرین پلایومتریک نیز از تمرین قدرتی بهبود بیشتری در تعادل پویای آزمودنیها ایجاد می کند. با توجه به نتایج تحقیق استفاده از تمرینات ترکیبی پلایومتریک و قدرتی(به ویژه ترکیبی) به منظور کاهش احتمال آسیب و بهبود تعادل پویای ورزشکاران توصیه می شود.

آسیب لیگامنت متقاطع قدامی (ACL )یکی از شایع ترین آسیب های زانو در فعالیت های ورزشی است که میزان شیوع آن با توجه به عامل جنسیت مورد بحث و بررسی است. در خصوص پتانسیل بروز آسیب ACL در بین زنان و مردان در کنار تفاوت های آناتومیکی و فیزیولوژیکی که در تحقیقات قبلی به آن اشاره شده است، نتایج مطالعات در بررسی تفاوت مکانیک حرکت زانو اختلاف نظر را نشان می دهد. هدف از انجام این تحقیق بررسی پتانسیل بروز آسیب ACL در بین مردان و زنان حین فرودآمدن با توجه به عملکرد کینماتیکی مفصل زانو بود. هشت مرد با میانگین قد:47/7±18/179، وزن:22/13±96/67 و سن:41/1±50/21 و هشت زن دانشجوی تربیت بدنی و علوم ورزشی با میانگین قد:19/3±25/162، وزن:26/3±31/59 و سن:30/1±00/21 به عنوان آزمودنی در این تحقیق شرکت کردند. اطلاعات مربوط به تغییرات وضعیت سه بعدی مفصل زانو حین اجرای حرکت فرود از زمان تماس پا با زمین تا رسیدن زانو به حداکثر فلکشن از سکویی که 40 سانتی متر از زمین فاصله داشت، جمع آوری شد. با توجه به اطلاعات مذکور پارامترهای زاویه و شتاب مفصل زانو در سه صفحه حرکتی و در دو لحظه تماس پا با زمین و رسیدن زانو به حداکثر فلکشن مورد بررسی قرار گرفت. از آزمون تی مستقل برای تعیین تفاوت جنسیت در عملکرد کینماتیکی مفصل زانو استفاده شد. زنان در مقایسه با مردان در لحظه تماس پا با زمین (22%) و رسیدن زانو به حداکثر فلکشن (24%) به طور معنی داری زاویه فلکشن زانوی کمتری نشان دادند. همچنین زنان شتاب زانوی بیشتری (19%) در صفحه ساجیتال در زمان رسیدن زانو به حداکثر فلکشن نسبت به مردان را به خود اختصاص دادند. کاهش فلکشن زانو در زنان هنگام فرود از نظر مکانیکی بازدارنده همسترینگ در مقابل نیروهای قدامی است و در نتیجه ACL را تحت استرس بیشتری قرار می دهد. در خصوص شتاب بیشتر مفصل زانو در زنان، با استفاده از قانون دوم نیوتن، مشاهده شتاب بیشتر در محور جلویی-عقبی در زانو را به بالاتر بودن اعمال نیروی وارد شده می توان مرتبط دانست. از این رو در شرایطی که در حرکت قدامی زانو نیروی بیشتری اعمال شود، به مکانیسم هایی همچون ACL که نقش کنترل حرکت رو به جلو در زانو را دارند، فشار بیشتری وارد می شود. نتیجه گیری نهایی اینکه زنان در حرکت فرود آمدن الگوی حرکت زانوی متفاوتی دارند که افزایش بار بر تیگامنت متقاطع قدامی را موجب گردیده و پتانسیل آسیب بیشتر را فراهم می نماید.

نقصان در قدرت و انعطاف عضلات اگر در سطح مهره های ستون مهره ها به خصوص قسمت پشتی به وجود آید، می تواند هم راستایی آن را به هم زده و از حالت طبیعی خارج کند. هدف از انجام این تحقیق بررسی ارتباط بین قدرت و انعطاف عضلات تنه با میزان قوس کایفوز پشتی در دانش آموزان پسر مقطع راهنمایی بود. آزمودنی های این تحقیق را 67 دانش آموز در دسترس با میانگین و انحراف استاندارد سن (سال) 83/0±15/13، وزن (کیلوگرم) 06/12±57/52 و قد (سانتی متر) 59/8±40/157 تشکیل دادند. به منظور ارزیابی راستای ستون مهره ها، از دستگاه اسپاینال ماوس استفاده شد. قدرت عضلات بازکننده ستون مهره ها و قدرت عضلات نزدیک کننده کتف با استفاده از دستگاه دینامومتر اندازه گیری شد. اندازه گیری انعطاف پذیری تا کننده های کمربند شانه ای توسط آزمون بلند کردن دست ها از زمین در حالت درازکش و انعطاف عضلات سینه ای شکمی توسط آزمون باز کردن تنه در حالت درازکش انجام گرفت. نتایج آزمون ضریب همبستگی پیرسون، ارتباط معنی داری بین کایفوز پشتی با تمام متغیرهای پیش بین(قدرت عضلات بازکننده پشت(55/0-=r )، قدرت عضلات نزدیک کننده کتف(46/0-=r )، انعطاف عضلات تاکننده کمربند شانه ای(50/0-=r ) و انعطاف عضلات سینه ای شکمی(46/0-=r ) در سطح 05/0 نشان داد. نتایج رگرسیون چند متغیره سه الگوی پیش بین را معرفی کرد که در سومین و مهم ترین الگوی پیش بین، متغیرهای قدرت عضلات بازکننده پشتی(38/0-=β) و انعطاف عضلات سینه ای شکمی(26/0-=β )، انعطاف عضلات تاکننده کمربند شان ای(25/0-=β ) به عنوان مهم ترین پیشگوها برای میزان تغییرات کایفوز پشتی معرفی شدند(39/17= 63و3 F و 009/0> P و 45/0= R2 ). با توجه به نتایج تحقیق چنین به نظر می رسد با کاهش قدرت عضلات بازکننده تنه و نزدیک کننده کتف، کاهش انعطاف عضلات سینه ای شکمی و نیز تاکننده کمربند شانه ای، میزان قوس کایفوز پشتی افزایش می یابد.

تحقیق حاضر با هدف بررسی تاثیر چرخه شبانه روزی بر پاسخ سگمان ST الکتروکاردیوگرام قلب ورزشکاران به آزمون زیربیشینه 195PWC انجام گرفته است. در این تحقیق تعداد 13 نفر آزمودنی مرد با میانگین و انحراف معیار سن 3/2± 7/23 سال وزن 2/4± 69 کیلوگرم و قد 3/2±5/176 سانتی متر از میان دانشجویان دو سال آخر رشته تربیت بدنی شرکت کردند. در ساعت 8 صبح از آزمودنیها نمونههای الکتروکاردیوگرام وضعیت استراحت ECG) استراحت( گرفته شد. سپس آزمون 195 PWC به اجرا درآمد و بلافاصله پس از آن الکتروکاردیوگرام آزمودنیها ECG) صبح( گرفته شد. در ساعت 17 همان روز مجدداً آزمون 195 PWC به اجرا در آمد و پس از آن الکتروکاردیوگرام آزمودنیها ECG) عصر( ثبت شد. آزمون 195 PWC باعث تغییر معنی دار پاسخ سگمان ST الکتروکاردیوگرام قلب ورزشکاران در هر دو نوبت صبح و عصر نسبت به حالت استراحت شد اما تفاوت معنیداری بین میانگین اندازههای صبح و عصر مشاهده نشد (استراحت: 017/0± 053/0 صبح: 011/0± 023/0 عصر: 004/0± 000/0 میلی ولت 05/0P<). یافتههای تحقیق نشان میدهد هر چند که آزمون 195 PWC باعث کاهش معنیدار (از لحاظ آماری) ولتاژ سگمان ST میشود اما این کاهش از لحاظ پاتولوژیک معنیدار نیست (کمتر از 1/0 میلی ولت)؛ ضمن اینکه وقت روز (صبح یا عصر) روی پاسخ سگمان ST تاثیر نمیگذارد.

شوت جفت یکی از مهم ترین راه های کسب امتیاز در بازی بسکتبال است. لذا، شناسایی عوامل مؤثر بر موفقیت شوت جفت مورد توجه محققان قرارگرفته است. هدف از انجام این تحقیق، بررسی بیومکانیک اجرای شوت جفت موفق و ناموفق بسکتبالیست های مرد نخبه بود. در این تحقیق شش نفر از بهترین شوت زن های سوپرلیگ با میانگین سنی 04/3±33/23 سال، قد 21/2±67/189 سانتی متر، وزن 58/5±84 کیلوگرم، و سابقه بازی 5/2±10سال شرکت داشتند. هشت مارکر روی نشانگرهای آناتومیکی (برجستگی های استخوانی) ویژه آزمودنی ها نصب و از آن ها خواسته شد از دو مسافت 25/4 متر و 25/6 متر شوت جفت ارسال دارند. اطلاعات کینماتیکی (زاویه مفاصل، دیاگرم زاویه به زاویه) و کینتیکی (جابه جایی و محل قرارگیری مرکز فشار) مربوط به شوت های موفق و ناموفق با استفاده از دو دوربین فیلمبرداری و صفحه نیرو ثبت و پردازش شد. برای تجزیه و تحلیل آماری بین دو اجرای موفق و ناموفق آزمون ناپارامتری ویلکاکسون و مدل رگرسیون لجستیک در سطح (05/0p≤) به کار رفت. در شوت جفت دو امتیازی اختلاف بین میانگین زوایای مفاصل در شوت موفق و ناموفق به ترتیب در مفاصل مچ پا، مچ دست، و ران و در شوت جفت سه امتیازی در مفاصل ران و مچ پا معنادار بود. نتایج به دست آمده نشان داد تغییرات زاویه ای مفاصل در لحظه رهایی و موقعیت قرارگیری مرکز فشار در وضعیت خمیدگی بر نتیجه شوت جفت تاثیر دارند.

هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین برخی مفاصل و پارامترهای ایزوکینتیک اندام تحتانی با حداکثر ارتفاع پرش عمودی به صورت جفت پا و تک پا بوده است در این تحقیق تعداد 28 نفر از دانشجویان مرد ورزشکار به طور داوطلبانه شرکت کردند. پارامترهای ایزوکینتیک اندام تحتانی اوج گشتاور زمان رسیدن به اوج گشتاور زاویه دستیابی به اوج گشتاور زمان شتاب گیری توان متوسط و میزان توسعه اوج گشتاور در مفاصل زانو و مچ پای برتر آزمودنی ها توسط دستگاه ایزوکینتیک در سرعتهای زاویهای 60 و180 درجه بر ثانیه و حداکثر پرش عمودی آزمودنی ها به صورت جفت پا و تک پا با استفاده از دستگاه سارجنت اندازه گیری شد. به منظور تحلیل دادهها از آزمونهای ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره در سطح معنی داری 05/0 ≥ α استفاده شد. رابطه معنی داری بین اکثر پارامترهای مفاصل زانو و مچ پا در سرعتهای زاویه ای 60 و 180 درجه بر ثانیه به غیر از زاویه دستیابی به اوج گشتاور با ارتفاع پرش عمودی جفت پا و تک پا در سطح 05/0 ≥ α مشاهده شد. برای پرش عمودی جفت پا در سرعت زاویهای 60 درجه بر ثانیه میزان واریانس تبیین شده توسط مجموع پارامترهای مفصل زانو (65/0= R2و 0001/0= P) و برای مجموع پارامترهای مفصل مچ پا (51/0= R2 و 001/0= P) بهدست آمد. برای پرش عمودی تک پا در سرعت زاویهای 60 درجه بر ثانیه میزان واریانس تبیین شده توسط مجموع پارامترهای مفصل زانو (45/0= R2 و 015/0= P) و برای مجموع پارامترهای مفصل مچ پا (53/0= R2 و 036/0= P) بهدست آمد. نتایج این تحقیق اهمیت و نقش بیشتر مفصل زانو در اجرای پرش عمودی جفت پا و مفصل مچ پا را در اجرای پرش عمودی تک پا برجسته کرده است.

هدف مطالعه حاضر عبارت است از بررسی تفاوت های جنسیتی در میزان حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین(VGRF) و میزان بار (ROL) در حرکت پرش- فرود. 44 دانشجوی ورزشکار سالم رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی، شامل 22 مرد (وزن 22/3±89/75 کیلوگرم، قد 52/4±84/177 سانتی متر، و سن 3±24 سال) و 22 زن (وزن 85/2±17/64 کیلوگرم، قد 58/5±20/164 سانتی متر، و سن 2±22سال) به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنی ها حرکت پرش- فرود را روی صفحه نیرو انجام دادند. حداکثر VGRF و میزان بار آزمودنی ها با استفاده از اطلاعات نیروهای عکس العمل زمین در حین فرود محاسبه شد. به منظور مقایسه این پارامترها بین دو گروه از روش آماری تحلیل واریانس چندمتغیره با سطح معناداری 05/0≥α استفاده شد. نتایج تحلیل واریانس چندمتغیره تفاوت معناداری را در میزان بار بین زنان و مردان نشان داد (05/0≥P و 372/0=Wilks Lambda و 627/5 = 41و1F). میزان بار در زنان 85/15 درصد بیشتر از مردان بود (30/113±10/479 در زنان و 50/98±20/403 در مردان)، اما تفاوت حداکثر VGRF در بین دو گروه معنادار نبود (05/0

هدف مطالعه حاضر مقایسه حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین(VGRF) و میزان بار(ROL) بین افراد دارای ناهنجاری پای چرخیده به داخل و خارج و پای نرمال در حرکت فرود تک پا بود. 30 دانشجوی مرد ورزشکار رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. با استفاده از آزمون شاخص افتادگی استخوان ناوی آزمودنی ها در سه گروه قرار گرفتند[پای چرخیده به داخل (mm 10≤) (10 نفر) پای نرمال (mm 9 – 5) (10 نفر) و پای چرخیده به خارج (mm 4≥) (10 نفر)]. آزمودنی ها از روی جعبه ای به ارتفاع cm30 بر روی صفحه نیرو فرود آمدند. با استفاده از اطلاعات نیروی عکس العمل زمین حداکثر VGRF و ROL آزمودنی ها محاسبه شد. به منظور مقایسه بین حداکثر VGRF و ROL در سه گروه از روش آماری تحلیل واریانس چند متغیره با تعیین سطح معنی داری 05/0≥α استفاده شد. نتایج تحلیل واریانس چند متغیره تفاوت معنی داری را در ROL بین سه گروه پای چرخیده به داخل و خارج و نرمال نشان داد(05/0≥P و 370/0 = Wilks Lambda و 553/15 = 22و2F) اما تفاوت حداکثر VGRF در سه گروه معنی دار نبود(05/0

هدف از انجام مطالعه حاضر مقایسه نیروی برشی قدامی زانو در پای چرخیده به داخل و خارج و نرمال در حرکت فرود تک پا بود. آزمودنی های تحقیق را 30 نفر(15 مرد و 15 زن) از دانشجویان فاقد هرگونه آسیب (سن 73/1±00/22 سال و وزن 24/7±32/73 کیلوگرم و قد 34/5±08/175 سانتی متر) رشته تربیت بدنی تشکیل دادند. آزمودنی ها بر اساس تست افتادگی ناوی در هر جنس در سه گروه پای چرخیده به داخل و خارج و معمولی قرار گرفتند. آزمودنی ها از روی جعبه ای به ارتفاع 30 سانتی متر و به فاصله 15 سانتی متر از صفحه نیرو، به صورت تک پا روی مرکز صفحه نیرو فرود آمدند. اطلاعات مربوط به نیروها از طریق صفحه نیرو جمع آوری و بوسیله تقسیم کردن بر وزن افراد، نرمال و سپس فیلتر گردیدند. حداکثر نیروی عکس العمل زمین در جهت خلفی به عنوان نیروی برشی قدامی زانو(معادل فشار بر ACL) در نظر گرفته شد. جهت مقایسه سه گروه پای مردان و همینطور مقایسه سه گروه پای زنان از تحلیل واریانس یک راهه استفاده گردید. نتایج نشان داد گروه پای چرخیده به داخل زنان نسبت به دو گروه دیگر زنان تفاوت معناداری از لحاظ نیروی برشی قدامی زانو دارند. احتمالا زنانی که پای چرخیده به داخل دارند نسبت به دو گروه دیگر زنان بیشتر در معرض صدمه به ACL می باشند.